ελλαδάρα ή τέφρα

αυτοί είμαστε ρε πούστη μου... πανηγυρτζήδες, χοροπηδάκηδες, έτοιμοι να γεμίσουμε το δρόμο δια "ασήμαντον αφορμήν"...
άντε πάγαινε ρε μίζερε, θα πει κάποιος...
και σωστά ίσως...
όμως, όσο και να πιέσω τον εαυτό μου ομολογώ ότι δεν μπορώ να ξεπεράσω τον αυθόρμητο εμετό που νιώθω όταν βλέπω τον κόσμο να πλημμυρίζει το δρόμο επειδή περάσαμε στους 16 του Μουντιάλ...
(σημείωση: παρακολουθώ φανατικά Μουντιάλ)
και δεν είναι τόσο η εκδήλωση χαράς που με ενοχλεί, όσο η συνειδητοποίηση ότι ο έλλην παραδοσιακά συναθροίζεται μόνο στα θεάματα και ποτέ στα προβλήματα...
θα μου πεις, για να είμεθα και ρεαλιστές, πάντα έτσι γινόταν...: θυμήσου το '87, θυμήσου το '04 κλπ...
όμως, όταν βλέπω την εθνική "περηφάνεια" να μονοπωλείται ΜΟΝΟ από το θρόισμα των πλεχτών ενός γκολπόστ, όταν βλέπω τον κόσμο να σπαρταράει για ένα πλασέ του πιθηκούνη και του κατουράνη, μία βαθιά πεποίθηση ότι τίποτε δεν αλλάζει εναποτίθεται σαν κουράδα στη λεκάνη του μυαλού μου...
ο κόσμος ζει για την αναμέτρηση με την Κόστα Ρίκα...
τίποτε άλλο δεν έχει σημασία πια...
ίσως θα ήταν και μια καλή περίοδος για την κυβέρνηση να αυξήσει και άλλο τους φόρους μέχρι την Κυριακή στις 23.00
κανείς δεν θα το καταλάβει...
είναι όλοι ζαβλακωμένοι από το μεθύσι του Καραβλαχούνη...
για την (αγ)Ελλάδα ρε γαμώτο...