οι Καταθλιμμένοι...

και φυσικά η μοναδική ικανότητα του σύγχρονου (προ και μετά) κρισιακού έλληνα είναι να λαστιχοποιεί τις καταστάσεις: παίζει δηλαδή μόνο το σκάκι να έχει περισσότερες περιπτώσεις από όοοολες αυτές που ακούς καθημερινά αναγνωστάκο μου...

όλα έχουν αναλυθεί ενδελεχώς στους σύγρονους στίβους που λέγονται καναπέδες και καφετέριες: θα γυρίσουμε στη δραχμή και δεν θα έχουμε φάρμακα βενζίνη, θα μείνουμε στο ευρώ αλλά θα ξανανοίξει η συγγρού, θα έχουμε και ευρώ και δραχμή (και μισό κιλό φέτα), θα μείνουμε στο ευρώ αλλά θα πτωχεύσουμε (δεν έχουμε ήδη...?), θα πάμε στη δραχμή αλλά τα αυτοκίνητα θα καίνε φασολάδα, θα τυπωθεί μίξη κολοκοτρώνη με greeklish, το νέο νόμισμα ίσως είναι χάρτινο και τσίγκινο μαζί, οι συντάξεις θα καταργηθούν, δεν θα καταργηθούν αλλά θα γίνουν 200 ευρώ, θα παραμείνουν αλλά θα γίνουν κομφετί, οι τράπεζες θα κλείσουν και θα γίνουν στριπτιζάδικα για τις άνεργες νοικοκυρές, οι τράπεζες θα προσημειώσουν τις σημειώσεις μας, θα κόψει το μούσι ο μήτρογλου, και άλλα τέτοια πολλά...

η καναπεδο-καφετεριακή σκηνή έχει αληθινά μπουστάρει: ποτέ οι συζητήσεις και οι προτιμήσεις δεν είχαν τέτοιους συνδυασμούς και αποδόσεις, δεν θα παραξενευτώ ειλικρινά αν αρχίζουν πλέον και δίνονται και σε live στοιχηματισμό, ή αν ανοίξει και Kρισιακό Μάρκετ, όπου οι απανταχού έλληνες προπονητολόγοι-πολιτικολάγνοι θα αντιπαρατίθενται σε μορφή αρένας...

ρε μπας και ήταν απλά ένα επικοινωνιακό ελ-ντοράντο όλο αυτό???
ελικρινά, αρχίζω να σκέφτομαι αν ΥΠΗΡΧΕ όντως κάποιο τόσο φλέγον θέμα ΠΡΙΝ την κρίση...
πώς ήταν αλήθεια οι ζωές ΠΡΙΝ την κρίση? ΤΙ συζητούσαμε...???
τί βαρετή που ήταν η τηλεόραση προ κρίσης....
μα με τί τέλος πάντων γέμιζαν τα δελτία...????

και πραγματικά, αν μια μέρα κάποιος έδινε μια λύση, ίσως τελικά όλοι να πηγαίναν με στερητικό σύνδρομο στον τρελογιατρό...
ενώ τώωωωρα: τα κανάλια κάνουν πάρτυ, τα δελτία ειδήσεων διακόπτουν για έκτακτο όταν βήξει ή κλάσει κάποιος eurogrouper, να μην μιλήσουμε δε για τις εμφανίσεις των μεγάλων σταρ, όπως μέρκελ, βαρουφάκης, ντάισελ(πατάτες)μπλουμ κλπ....

και έτσι και καμιά μέρα γίνει καμιά μαλακία και φτιαχτούν τα πράγματα, τότε στο δρόμο δεν θα βγούνε οι Αγανακτισμένοι (που μάλλον ξεΑγανάκτησαν, από ό,τι φαίνεται), αλλά οι Καταθλιμμένοι...

καφεμπειρία

ρε δε μασάει ο έλλην...
ό,τι και να του κάνεις θα πηγαίνει εμπλοκή καφετέρια, θα έχει το πιο αφάτο κινητό, και δεν πα να κουρεύονται χρέη, πολιτικοί και δάνεια...
αυτά μου ήρθαν στο μυαλό χθες Κυριακή απόγευμα όταν εκδράμαμε με ένα φιλικό ζευγάρι σε αυτή τη φτωχική καφετέρια στου Παπάγου, στο verde...
έξω πρέπει να καθόντουσαν γύρω στους τρεισήμισι εκατομμύρια καφεfollowers, οπότε, καθότι και παππούδια, λέμε πάμε μέσα καλύτερα, πού να περιμένουμε γέροι άνθρωποι στην ουρά για το συσσίτιο τραπεζιού...

"καλησπέρα" λέει η κοπέλα επί των υποδοχών, "τραπέζι ψάχνετε?" (κάνει την επιτυχημένη ερώτηση), όχι το νόημα της ζωής μου ήρθε να της πω, αλλά καθότι τούται αι ξέκολαι νεαραί βραχυκυκλώνουν και εύκολα λέω χέστο, "4 θα είμαστε" απαντώ αυτό που δεν έπρεπε, "περάστε μέσα" μας λέει, "έξω δεν έχει κάτι, εκτός άμα θέλετε να περιμένετε"...
ε ρε θεά Ελλαδάρα, σκέφτηκα, 38 ευρώ να πάει ο φρέντο, πάλι ουρά θα έχει...

μπαίνουμε μέσα -με μεγάλη δυσκολία είναι η αλήθεια, γιατί το ωστικό κύμα από τους επίμονους καφετεριαστές δημιουργούσε μία ανάποδη ώση στην επιφάνεια της πόρτας- τί να δούμε: ή πρέπει να έχει βάλει το φρέντο 1 λεπτό ή έχει free fuck for all, λέω, δεν εξηγείται αλλιώς...
και όμως φίλε μου, ΚΑΙ-ΩΜΟΣ: ο φρέντο -ώ του θάματος- είχε 4,50 ευρώ και το μόνο free for all ήταν η κάπνα...

ανοίγοντας λοιπόν δρόμο μέσα από το πλήθος, καταϊδρωμένοι προλάβαμε ένα τραπέζι στο καταβάθος γωνία, για το οποίο σαν κλασσικοί έλληνες ρίξαμε και αυτό το τρεξιματάκι, ξέρεις αυτό το σουπερμαρκετικό, αυτό του στυλ "να προλάβουμε την προσφορά", αυτό κατά το οποίο εκσφενδονίζεις το καμπαρντινικό και τα κλειδιά από μακρυά προκειμένου να το εξασφαλίσεις από τον ανταγωνιστή...

κάποια στιγμή τέλοσπαντο κάτσαμε -κάτσαμε τρόπος του λέγειν, στριμοκωλιαστήκαμε για την ακρίβεια- και αφού κουνούσαμε τα χέρια σαν υαλοκαθαριστήρες για να δούμε ο ένας τον άλλο από την κάπνα -καθότι το κάπνισμα απαγορεύεται ΑΥΣΤΗΡΑ σε όλους τους εσωτερικούς χώρους-, ξεκίνησε η μεγάλη υπομονή για τον σερβιτόρο -αν και είναι μπανάλ ο όρος "σερβιτόρος" θαρρώ για τέτοια γκλάμορους άτομα με dress code, παπαδίστικα μουσάκια και touch-screen καφεμπλοκάκι...

κάποια στιγμή μετά από 20 λεπτά, μέσα στο αλαλάζον πλήθος, πρέπει να μας είδε ο δύστυχος να έχουμε πάθει αφυδάτωση, και παράπονο δεν το έχω, ΗΡΘΕ να μας πάρει παραγγελία...
"μισό λεπτό, επιστρέφω", μας λέει με το που κάνει να πατήσει το Μηχανισμό των ΑντιΚυθήρων, "έχει τελειώσει η μπαταρία"..., και άδικοι να μην είμαστε, μετά από δέκα λεπτά ήρθε...

αφού δώσαμε τέλοσπαντο την ρημαδοπαραγγελία, ξεκινήσαμε να απολαμβάνουμε αυτήν την ασύλληπτη καφεδοεμπειρία...
η συζήτησή μας όμως διεκόπη αίφνης, διότι, μετά από κάποια δευτερόλεπτα ο εγκέφαλος μου άρχισε να αμφιταλαντεύεται: πρόωρη κώφωση ή ο κολλητός Γιάννης έμαθε παντομίμα???...
τελικά, ήταν όλα καλά, απλά ήταν αυτός ο υπέροχος βόμβος-καφετέριας, ο οποίος σε συνδυασμό με αυτό το μελωδικό ηχητικό έκτρωμα που έπαιζαν εκκωφαντικά τα ηχεία, μας μιούταρε σε απόσταση άνω των 20 εκατοστών...

έτσι, προκειμένου να ακούς τον άλλο, ήσουν σε απόσταση βαρουφακικού-σάλιου βολής και βέβαια, δεν μπορούσες να κάτσεις πίσω στην καρέκλα, αλλά καθόσουν σε μια συνομωτική στάση γερμένος με το αυτί λιγάκι...

κάπως έτσι πέρασε ευχάριστα καμιά ώρα, μέχρι δηλαδή να αποκτήσει αυθύπαρκτη οντότητα η φράση "πήγαμε για καφέ", σε όσους μας ρώτησαν εκ των υστέρων πού είμασταν...
για τους φίλους στην καφετέρια, ούτε λόγος, δώσαμε μία άλλη μέρα ραντεβού σπίτι τους ή μας, προκειμένου να μάθουμε κανένα νέο τους...
άσε που υπάρχει ο φόβος να μας είπαν κάποιο σημαντικό, το οποίο για λόγους ευγένειας κάναμε ότι ακούσαμε και καταλάβαμε, αλλά οκ, αυτό θα φανεί από την επόμενη συνάντηση...
θα μου πεις, γιατί σάμπως θα ακούσαν τα δικά μας...?

ο καφές όμως, όλα κι όλα, να μην είμεθα άδικοι, ήταν καταπληκτικός...: με το αφρόγαλά του, με τη ζαχαρίτσα του, με το καλαμάκι του, σε ποτήρι γυάλινο, ααα αυτά να τα λέμε...

Υ.Γ. κακό πράγμα τα -άντα ρε πούστη μου..., όλα σου βρωμάνε, όλα σου ξινίζουνε..., ε ρε δοξασμένα 20s που με τα μερόνυχτα φυτοζωούσες στις καφετέριες και δε σε χάλαγε τίποτα...

EuroGroup or Death

από το ντεμοντέ "αν θα πάρουμε τη δόση" φτάσαμε στο αρτιότερο "πότε είναι το επόμενο eurogroup"...
το EuroGroup έγινε η νέα λέξη-συρμός στο νέο σπορ του έλληνα: το κρισιολόγιο!

όπως το ιστορικό (και άπαιχτο) '99, όπου σαν έμπαινες από φαρμακείο, μαγαζί ρούχων, ψιλικατζίδικο, σουβλατζήδικο, παλαιοπωλείο ή κοσμηματοπωλείο όλοι παρακολουθούσαν μία παλιά μικρή στρουμπουλή τηλεόραση να τρέχει σούπερς με τις αλήστου μνήμης τριψήφιες και τετραψήφιες συντομογραφίες Ελληνικών Μετοχών, πλέον και ο Σουβλατζής της Γειτονιάς γνωρίζει περί Γιούρο-Γκρουπ...

αν ρωτήσεις βέβαια τί κάνουν εκεί, οι περισσότεροι δεν ξέρουν, ή μάλλον ξέρουν τα απαραίτητα, ότι δηλαδή πηγαίνουμε ΕΚΕΙ, χαιρετουριζόμαστε, περπατάμε παρεά με δυο-τρεις, κάνουμε κανένα "έλα-ρε-που'σαι" με κανάν άλλον, αλλά το ΒΑΣΙΚΟ είναι ότι ΕΜΕΙΣ (οι γαμιάδες) πηγαίνουμε εκεί χωρίς γραβάτες και γιλέκα για να ειρωνευτούμε AYTOUS (τους μαλάκες), δλδ κάποιους άζωους και άροκους χαρτογιακάδες Ευρωπαίους (αλλιώς: οι Δανειστές)

ο Έλλην άλλωστε ΕΤΣΙ έμαθε να αντιμετωπίζει τα θέματα: ΑΝΤΡΙΚΑ και ΠΟΔΟΣΦΑΡΙΚΑ...
το πολύ πολύ να τους κάνουμε και ένα κωλοδάχτυλο, να τους κάνουμε την παραδοσιακή κίνηση με τις δύο παλάμες και να "παν να γαμηθούν"...
γιατί "έτσι γαμάει ο Περαιάς"...

γιατί ΑΥΤΟ σίγουρα εκφράζει ο Βαρουφάκης, την χαμένη "μαγκιά" του Έλληνα, αυτό το "θα σου δείξω εγώ", και πάνω απ' όλα αυτήν την εκδίκηση που θέλει να πάρει ο μέσος άνθρωπος για το γαμήσι που του έκαναν οι πολιτικοί οι ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ...
γενικά δηλαδή να πάρει μια εκδίκηση από ΚΑΠΟΙΟΝ, ή τουλάχιστον να ΝΟΜΙΖΕΙ ότι παίρνει μια εκδίκηση...

όμως παραδοσιακά ο Έλληνας πάντα χειρονομεί από μακρυά: μέσα από το αυτοκίνητο, από την απέναντι εξέδρα, γενικα από μακρυά...

γιατί όταν είναι από κοντά εφαρμόζει συνταγές είτε Σαμαρά (ελεύθερα γαμήστε μας), είτε πιο προχωρημένες Τσίπρα (γαμήστε μας και εσείς, αλλά τουλάχιστον να σας βρίσουμε πρώτα...)

Υ>Γ> γιατί όπως έλεγε και κάποιος: εγώ λέω να αφήσουμε αυτές τις μαλακίες για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις, γιατί και αυτός ο ΜεγΑλέξανδρος τα γάμησε όλα στην Ινδία...

EuroGroup or Death!!!

ΩτοΛάγνος

αυτό λοιπόν που παρατήρησα και έχω να σε διηγηθώ αναγνωστάκο μου είναι ότι και η κρίση ξέφτισε...
σαν όρος εννοώ ντε...
έχοντας πια ξεπεράσει την προσχολική ηλικία, έγινε και αυτή μία από τα ίδια, ένα 'συνήθειο' (που έλεγε και η γιαγιά μου)
κανείς δεν συζητάει πια για την κρίση-φόβητρο, την φλεγόμενη υπερλέξη που εφιάλτωνε τον ύπνο αλλά και τον ξύπνιο όλων...
η έρμη η κρισούλα έγινε και αυτή μία βραστή από μπάμιες...
διότι ο ντουνιάς έχει πια άλλα χαμπέρια: Α-ΡΙ-ΣΤΕ-ΡΑ!

κάθε τι Αριστερό έγινε της μοδός, από τους αριστερόχειρες (τότε που το είδος έγραφε) μέχρι τους αριστεροπόδαρους, τους αριστερούς ψάλτες, και δεν ξέρω γω τί άλλο...

το no-tie look ήρθε σαν το παγετώνα που χτύπησε τις βόρειες πολιτείες της Αμερικής φέτο, σε σημείο που με έχει πιάσει στερητικό σύνδρομο γραβάτας -παρότι δεν τη συμπαθούσα και πολύ...

και ακόμη και αυτή η ίδια η έρμη η Αριστερά έπεσε θύμα αυτού του κιμαδικού επικοινωνιασμού που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του: από Μαύρη Κατάρα έγινε Χυλός Βανίλια, και παρότι ήρθε, δεν ακούμπησε...
η Αριστερά Π.Τσ. (Προ Τσίπρα) ήταν το Απόλυτο Τρολλ: αυτά άλλωστε εμφυσούσε και η Αδωνιάζουσα Δεξιά για να είμεθα δίκαιοι...
η Αρ. Π. Τσ. ήταν συνώνυμο του Αρμαγεδώννα κατά τον οποίο Αριστερά Βαμπίρ θα βιάσουν τις παρθένες γυναίκες και αδελφές μας, την ώρα που θα πυρπολούν τα σπίτια μας...

συνέβησαν όμως από την 25η/1ου και μετά τα εξής παράδοξα:
η Αρ. Μου Τσου (Μετά Τσίπρα) παρότι ήρθε με τις γαμιστικότερες -κατά τα δηλωθότα- διαθέσεις, τελικά ούτε μεγάλη φούτσα είχε, ούτε μάλλον ήθελε και πολύ να μαμήσει...

και έτσι, το αλαλάζον για σεξ πλήθος, έμεινε για άλλη μια φορά μπουκάλα...
αντί Μνημόνια σκίστηκαν -για άλλη μια φορά- Καλσόν, και οι ξεδοντιασμένοι πρώην αριστεροί εβρέθησαν στη δυσάρρεστη  θέση να μην φοράνε μεν γραβάτα, αλλά να προσκυνάνε τα πολιτικά ειωθότα, ή μάλλον τα Ελληνικά Ειωθότα...

γιατί αναγνωστάκο μου το πραγματικό Μαμήσι δεν γίνεται με τις λέξεις, αλλά με κάτι άλλο...
ο Έλλην όμως από-εξ-απ-ανέκαθεν ήτο ΩτοΛάγνος, γούσταρε λεκτικό σεξ, πώς να στο πω, γούσταρε να του λες τι ΘΑ του κάνεις, ασχέτως αν δεν το έκανες μετά...

σας

που λες αναγνωστάκο μου, όλο αυτό τον καιρό που σε έφτυσα τύρβαζα περί πολλών πραγμάτων...
επειδής όμως, όλοι, σαν δύστυχα ρομπότ, είμεθα όλοι απαρεγκλίτως κομματάκι (έως ολόκληρο) φιλάρεσκοι (κοινώς: ψώνια), είπα:
αφού ΘΕΣ να το κάνεις (δλδ να γράφεις), γιατί να το κρύβεις άλλο???
γιατί, ξέρεις πώς είναι αυτό το έκτρωμα ο άνθρωπος, ο άαααλλος δηλαδή, αυτός που κρύβεται μέσα μας: πάντα θέλει να μιλήσει, να πεταχτεί, να πει τη μαλακία του, αλλά ο άαααααλλος, δηλαδής ο συμβατικός, ο "καλός", ο πολίτικαλι-κορέκτ, του χώνει κανά δυο μπάτσες μέχρι που ο άλλος το βουλώνει...
τί το βουλώνει δηλαδή, αρχίδια, τον κόσμο χαλάει από τις φωνές, αλλά τον ακούς μόνο εσύ και όλο του χώνεις ψιλές...

αυτόν τον τύπο λοιπόν, τον μπουνιδιασμένο, τον μελενομάτη, εγώ τον έβγαλα στη φόρα σε αυτό το αήθες μπλο(γ)κάκι
και ξέρεις τί έγινε???? του άρεσε, του άρεσε ΠΟΛΥΥΥΥΥ, σε σημείο που η ΕΚΘΕΣΗ τον έκανε ανεξέλεγκτο...
γιατί αυτή η ΕΚΘΕΣΗ είναι αναγνωστούλη μου η ταμπακιέρα, με πιάνεις?
άπαξ και ΕΚΤΕΘΕΙΣ, μετά δεν μαζεύεται με τίποτα....

και παρά τις κλωτσοπατινάδες που παίζαμε τόσον καιρό, με νίκησε, και τσοοοοουπ, νά'τος πάλι...
sooooo, ψώνιο is BACK!!!!
περαστικά μας... (σας, μάλλον)

back for good

λοιπόν κοίτα πώς έχει το πράμα...

είναι μερικές φορές που (σαν κλασσικός έλληνας) ενώ έχεις πει τέλος "οριστικά" από κάτι, έτσι απλά και ελληνικά το αναιρείς...

και για να το πω ελληνικότερα: μου λΕΕΕΕΕΙΙΙΙΙΨΑΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ (ηχώωωω)

και έτσι δημοκρατικά αποφάσισα να επανέλθω στην ενεργό πληκτρολογική δράση τόσο απότομα όσο σταμάτησα!
το HD channel ξαναεκπέμπει ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε, σα τη ΝΕΡΙΤ ένα πράμα...


και έχουν γίνει αναγνωστάκο μου οουυυυυυυυ, ένα μάτσο πράματα από τότε που αποδήμησα....

πρώτη φορά αριστερά λοιπόοοοοον..
(εντάξει, μη βαράς, λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα...)

βαρουφάαααακης, τσίιιιιιιιιιιιπρας, καμέεεενος, ωωωωρε πράμα που έχω να ασχοληθώ....

όμως, χμμμ, όχι, όοοχι, όοοοοοοοοοοοοχι, αναγνωστάκο μου -πολυλατρεΜΕνε αναγνωστάκο μου, δεν θα σου τα πω όλα τώωωωωρα, τσ, τσου, τσουυυυυ (ναζιάρικο)...

θα στα λέω σιγάαα-σιγάαααα...
αργάααα και βασαν ι σ  τ   ι  κκαααααααάάάά ' ' ' .....
έτσι για να σε φτιάξω καλύτερα...

έχω γυρίσει βλέπεις με τις σατιρικότερες διαθέσεις....

φιλάααααααααααακια λοιπόν....
(ή χτύπημα γροθιάς συνοδεία αλα, λα, λαλααααα, που κάνει και λέει ο Baymax στο BigHero6 -που αν δε το είδες να το δεις αμέπως αλλά με υπότιτλο και με τον original ήχο!)

4

4 χρόνια χωρίς το Νίκο...

λέξεις??? απλά δεν αρκούν...
και δεν ταιριάζουν για έναν άνθρωπο που μίλαγε με τη μουσική του...

κάθε χρόνο, 17 του Απρίλη, με πιάνει αυτή η θύμησή του...

ποιός ξέρει πόσο μακρυά θα' ναι τώρα
ποιούς κενούς γαλαξίες θα γλυκομελαγχολεί με τις μπαλάντες του
ποιούς εξωγήινους θα ημερεύει με την ψαλμωδικά εξωγήινη φωνή του...

γεια χαραΝΤΑΝ ρε καρντάσι, δεν χωρούν δάκρυα πια, μόνο γλυκό κρασί!

καλή μας αντάμωση μια μέρα και πάλι!!!

"Κρύβει πόνο κρύβει πόνο
ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά
τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια
να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά
κι άλλοτε πάνω στης βιτρίνας τα εργαλεία
να ξεροσταλιάζουν λαίμαργα. "

(απόσπασμα σπό τα Σύνεργα, 1990)