ανατολικά της αντίστασης

χαρούμενους μικρόκοσμους!
αυτό θα απαντούσα στον αγαπημένο φίλο Βασίλη, που με ρωτάει "τί προτείνω να κάνουμε"...
όντως, η αγανάκτηση και η οργή που βιώνουμε όλοι μας απότομα τα τελευταία χρόνια μας έχει κατακλύσει την ψυχή μας, και πραγματικά -το βλέπω από τον εαυτό μου- πλείστες των φορών μου καταστρέφει ώρες και στιγμές που διαφορετικά θα ήταν άκρως δημιουργικές...

όμως, πώς να ξεφύγεις από τη μυρωδιά των σκατών όταν τριγυρνάνε παντού δίπλα σου?, είναι το απλοϊκό ερώτημα, βασίλη μου...
βάζω τρία μανταλάκια, αλλά πάλι βρωμάει...

σίγουρα, πάντως, "κάτι" κινείται όντως εκεί έξω, "κάτι" σα να βλέπω να υποβόσκει σαν σκιά ψαριού σε σκούρα θάλασσα εκεί έξω στο ζουγκλιστάν...
βλέπω καθημερινά ανθρώπους μέτα-προβληματισμένους και μέτα-αγανακτισμένους, ανθρώπους δηλαδή που ξεπέρασαν το πρώτο προκρουστειακό σοκ της κρίσης, και προχωρούν δημιουργικά μπροστά, όσο σιγά ή δύσκολα έστω μπορεί πλέον να συμβεί αυτό...
παρά τη μεγάλη πίκρα όλων για την πολυποίκιλλη υπερκατάντια της χώρας και των φερόμενων ως διαχειριστών της, βλέπω μία σπίθα κάτω από το λυγμό...

ίσως και αυτό να είναι μία μορφή "επανάστασης", ίσως μία τόσο αλλόκοτη και σμεμικρυμένη που να μην αναγνωρίζεται ακόμη, να μην λογίζεται ως κανονική επανάσταση, αλλά ίσως και να είναι...
προσωπικά, δεν πιστεύω ότι η/οι πολιτική/οι θα λύσει/ουν το θέμα...
η λύση πιστεύω βρίσκεται μέσα μας...
πού ακριβώς δεν ξέρω: ανατολικά της αντίστασης, δυτικά της αγανάκτησης, βόρεια του ενστίκτου, νοτιοανατολικά της νηφαλιότητας, ειλικρινά δεν ξέρω που, αλλά πάντως "κάπου"...