διάλυμα...

πήγα προχτές να γράψω τον μικρό στο δημόσιο σχολείο (δημοτικό)...
σκέτη απογοήτευση...
τα παιδάκια ένα μάτσο χάλια: όλα με ένα κινητό στο χέρι, να τρώνε πλαστικές τροφές, να βωμολοχούν με λέξεις απρόσμενα(;) πρόωρες για την ηλικία τους... (και για κάθε ηλικία δηλαδή)
είπα μέσα μου: τόοοοσο πολύ γέρασα που με ενοχλούν τα παιδάκια που κάνουν διάλειμμα...?
ίσως είναι πάλι απλά "της ηλικίας"...
ίσως το μυαλό, έχοντας πια παιδιά, τα βλέπει με άλλο μάτι...

δεν ξέρω όμως, αλλά αυτά τα παιδάκια, έτσι όπως τα έβλεπα στο διάλειμμα να περιφέρονται άσκοπα, να βρίζουν, άναρθρα να φωνάζουν, κάπως μου έκαναν μία εικόνα μίας ελλάδας που χειροτερεύει...
λίγο παρακεί, κάτω από ένα πεύκο, κάποια άλλα τσαμπουκαλεύονταν έναν μικρότερο, ένα "ησυχότερο" ίσως...
κρύος ιδρώτας με έπιασε...

και γαμημένα βασικά ερωτήματα πέρασαν από το μυαλό μου: "εδώ" θα φέρω το παιδί μου? σε αυτό το "χώρο" θα το αφήσω να κοινωνικοποιηθεί, προσποιούμενος ότι έχω ήσυχη τη συνείδησή μου επειδή "πηγαίνει σχολείο"???...
και ΓΙΑΤΙ να πάει σχολείο αν το σχολείο είναι ΕΤΣΙ???
ένα πράγμα σαν συνεχόμενος μεταλλικός ήχος πέρασε από τα αυτιά μου...

κάτι μέσα μου αντιδρά αυτόματα στο γεγονός ότι λόγω χρημάτων είσαι αναγκασμένος να πετάξεις κυριολεκτικά το παιδί σου στην κρεατομηχανή που λέγεται ΕΛΛΗΝΙΚΟ Δημόσιο Σχολείο...
γιατί, βέβαια, τα σχολεία στο εξωτερικό δεν είναι έτσι...
τουλάχιστον τόσο χάλια...

προχωρώντας στα ενδότερα του σχολείου έφτασα στο "γραφείο" των καθηγητών...
ήταν όλοι πολύ "απασχολημένοι": έτρωγαν τυρόπιτες πρόλαβα κλεφτά να δω από μία πόρτα, πριν κάποιος εξερχόμενος τυροπιτο-δάσκαλος εξέλθει και βλέποντάς με να ψάχνω κάτι ταρακουνηθεί ολίγον...
"περιμένετε, έρχεται η διευθύντρια", μου είπε μηχανικά, "έχουν μία σύσκεψη στο γραφείο των καθηγητών"...
με δυσκολία συγκράτησα τις άκρες των χειλιών μου από το να γελάσουν...

ο χώρος του γραφείου της διευθύντριας ήταν ίσως η ελλάδα σε μια φωτογραφία: παντού υπήρχαν τα πάντα, αλλά το ένα πάνω στο άλλο...
χώρος τραγικός, χωρίς καμία οργάνωση, καμία αισθητική, χωρίς καμία βασική έστω τακτοποίηση από αυτούς που δουλεύουν κάθε μέρα εκεί ρε γαμώτο...
τώρα, βλέπεις, ήρθε και η απόλυτη δικαιολογία: "δεν έχουμε κονδύλια", "δεν έχουμε καθαρίστριες", "είμαστε με μισούς μισθούς", δεν, δεν, δεν....
λες και φταίει ο μισθός που τα γραφεία είναι σαν αχούρι...
και πάντου, σαν φάντασμα ένα πράγμα, η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΛΕΓΧΟΥ, έστω και πλημμελούς...
"ο Έλληνας δουλεύει μόνο με το φόβο", αντήχησε ξαφνικά και απρόσμενα σε κάποια θαλάμη του εγκεφάλου μου η φωνή του πατέρα μου...
όσο τραγικό και να είναι αυτό, είναι δυστυχώς, δυστυχέστατα, μεγάαααλη αλήθεια...

βγαίνοντας από το σχολείο, διέσχισα έναν σκοτεινότατο διάδρομο, παρότι ντάλα καλοκαίρι...
κάποια παιδιάκια είχαν κάνει μιά ουρά σα φιδάκι στο wannabe κυλικείο του σχολείου...
και λέω wannabe γιατί το κυλικείο εγώ το θυμόμουν με φωνές, χαμόγελα, χαρούμενες εντάσεις, έναν χώρο που με χαρά έπαιρνες την τυρόπιτα, τις μεζ, την κις...
αυτό το πράγμα ήταν κάτι σαν ουρά για εκτέλεση...
από ό,τι μου έλεγε ο κολλητός μου ο Στάθης, το "βερεσέ" πάει πια σύννεφο: τα περισσότερα παιδάκια δεν έχουν πολλά λεφτά και για να μη νιώσουν άσχημα το κυλικείο τους τα δίνει "βερεσέ"...
και τελικά μπαίνει μέσα...
πάνε οι εποχές που τα κυλικεία ήταν χρυσορυχεία...

βγήκα στον εξωτερικό χώρο οδεύοντας προς την έξοδο...
κάποιες συστάδες από "μαλάκα" και "πούστη" βόλταραν στον αέρα...
όπως και τα "παιδάκια" του δημοτικού, που βολοδέρναν αριστερά-δεξιά χωρίς να ξέρουν γιατί, έτσι απλά γιατί ήταν "διάλειμμα"...
διάλυμα, σκέφτηκα...