μετεκλογική ραστώνη

world creator

ο καυγάς στο χωριό

ο κόσμος λοιπόν έκανε το "καθήκον" του...
οι πολιτικοί εξασφάλισαν για άλλη μια φορά το άλλοθι που χρειάζονται για να κάνουν ό,τι γουστάρουν στο όνομα της "δημοκρατίας", στο όνομα των "ελεύθερων δημοκρατικών εκλογών"...
οι δε "συνειδητοποιημένοι" πολίτες θα συνεχίσουν την πολιτική τους εμβάθυνση εκεί, στους καναπέδες, παρακολουθώντας τα "αποτελέσματα", σχολιάζοντας, βρίζοντας ή και αυθόρμητα μουτζώνοντας κάποιον "υποψήφιο"...
ο κόσμος θα συνεχίζει να πιστεύει ότι τα πράγματα "θα αλλάξουν" μέσω των εκλογών και κάπως έτσι θα συνεχίζεται η ζωή στην ελλάδα...
οι κυβερνήσεις θα έρχονται και θα παρέρχονται, τα πρόσωπα του θιάσου θα αλλάζουν όταν τα εισιτήρια φθίνουν, αλλά το έργο θα συνεχίζεται απρόσκοπτα το ίδιο, για 30η, 40η χρονιά και βάλε...
γιατί πολύ απλά ΑΥΤΟ γουστάρει ο Έλλην...
οι πολιτικοί δεν είναι παρά και μόνο ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΟΥ, τα υπέροχα υβρίδιά του, που ο ίδιος τα ανέβασε για τα βρίζει, εν είδει κάποιου ακατανίκητου ψυχαναγκασμού...
"πολιτική" στην Ελλάδα σημαίνει απλά και μόνο ψευτοπλακώματα, κατινοκαυγάδες, αχυροαπειλές, μπαρουφολογίες, ο,τινανισμός, χωριατοφθονερά παραληρήματα, γιατί η κατσίκα η δικιά σου να είναι τόσο μεγάλη και η δικιά μου να μην είναι, κλπ...

τον καυγά στο χωριό όμως, αναγνωστάκο μου, ξέρεις ΠΟΙΟΙ τον συντηρούν??:
όχι αυτοί που πλακώνονται...
αλλά αυτοί που κοιτάνε...

3

3 χρόνια πέρασαν από εκείνο το πρωινό της Τρίτης 3 Μαΐου 2011...

και το μόνο που ένιωσα στο άκουσμα του θανάτου Του ήταν μία βουβαμάρα...
ξαφνικά όλα σίγησαν, λες και κάποιος πάτησε ένα τεράστιο mute στα πάντα...

ήταν, όταν ο Καλός Μας Άνθρωπος σταμάτησε να τρέχει...

και μείναμε να τρέχουμε μόνοι μας, χωρίς να γνωρίζουμε προς τα πού και γιατί...

προσπαθώ να γράψω κάτι, έτσι για τη Μνήμη Του, αλλά δεν τα καταφέρνω...
οι λέξεις σμπαραλιάζονται, τα γράμματα διαλύονται σαν το jenga μόλις επιχειρώ να βάλω τόνο...

άλλωστε ΤΙ να γράψεις για Εκείνον...

τα αφιερώματα, τα κοσμητικά επίθετα, οι παρομοιώσεις, παραμερίζουν μπροστά στο Μεγαλείο Του...

η Μορφή Του, ειδικά μέσα στη βουρκωδία των ημερών που ζούμε, είναι ένα τόσο ζεστό και απάνεμο Καταφύγιο...

και εκείνο το μόνιμα θλιμμένο Βλέμμα Του...
το πιο Αληθινό Βλέμμα που είδα ίσως ποτέ...

ούτε ευχαριστίες λοιπόν χρειάζονται, ούτε παχύσαρκα λόγια... (τα μισούσε τόσο πολύ άλλωστε)
μόνο να τον Θυμόμαστε...

και αν είμαστε Άξιοι, ίσως μια μέρα καταλάβουμε μία παρανυχίδα από την Αποστολή Του...

χορεύουμε?

Όταν μου λένε πως κάποιος είναι μισός Έλληνας μισός Σουηδός, φαντάζομαι έναν να σταματάει για να περάσει πεζός ενώ ταυτόχρονα τον μουντζώνει.
--------------------------------------------------------------
- Αχ Μήτσο'μ, πριν συ δοθώ ολοκληρωτικά θέλω να μυ πεις κάτι που θα μυ αγγίξει.
- Πούτσα...
-------------------------------------------------------------
Περπατάει ένας τύπος γυμνός στη ζούγκλα. Τον βλέπει ένας ελέφαντας και τον ρωτάει:
-Καλά, πώς μπορείς και αναπνέεις με αυτό το πράγμα;
------------------------------------------------------------
Γιαγιά σε ζαχαροπλαστείο:
- Τι γλυκά είναι αυτά παλικάρι μου;
- Κοκάκια γιαγιά.
- Κοκάκια??? Τί χαριτωμένο! Έτσι φωνάζουν και τον εγγονό μου...
-----------------------------------------------------------
Ανοίγει ο Chuck Norris το ψυγείο του και βλέπει ένα ζελέ να τρέμει.
-Μη φοβάσαι...μια μπύρα θα πάρω μόνο...
-----------------------------------------------------------
O Chuck Norris έχει γαμήσει το παρθένο ελαιόλαδο.
------------------------------------------------------------
O Chuck Norris έχει αρρωστήσει τη σοκολάτα υγείας.
-----------------------------------------------------------
O Chuck Norris ξέρει πόσο κάνει Οιδίπους επί Κολωνώ.
--------------------------------------------------------------
Ο Chuck Norris ξέρει πόσο κάνει εμμέσως πλην σαφώς και φτωχός πλην τίμιος.
--------------------------------------------------------------
 Τι είπε ο Chuck Norris όταν είδε το Χριστό φαντάρο;
Πέντε μέρες φυλακή γιατί είσαι αξύριστος και άλλες πέντε για τα μαλλιά.
--------------------------------------------------------------
Τι ανακάλυψε ο Graham Bell μόλις ανακάλυψε το τηλέφωνο;
2 αναπάντητες από τον Chuck Norris.
-------------------------------------------------------------
Συζητάνε 2 γυναικολόγοι:
Πάμε για κάνα ποτό να δούμε κάνα πρόσωπο;
------------------------------------------------------------
Είναι ένας μπάτσος που κρατάει στο ένα χέρι μια Ιλιάδα και στο άλλο μια Οδύσσεια.
Ξαφνικά σκάει ένας ανορχοαυτονομαριστεράπλυτος του αρπάζει τα δύο βιβλία και αρχίζει να τρέχει φωνάζοντας:
Κανένας Όμηρος στα χέρια του κράτους!
--------------------------------------------------------------
Πως λέγεται αυτός που έχει την ικανότητα να περνάει μέσα από τζάμια;
Τζαμαϊκανός.
--------------------------------------------------------------
Είναι δύο νάνοι.
Λέει ο ένας νάνος στον άλλο νάνο:
-Τι ώρα λες νάνε;
--------------------------------------------------------------
Ανοιξε καινούργιο εστιατόριο στη σελήνη! Πολύ ελαφρύ φαγητό, αλλά καθόλου ατμόσφαιρα.
---------------------------------------------------------------
Μπαίνουν οι Ζουλού σ' ένα αεροπλάνο.
Πετάει το αεροπλάνο.
Πέφτει το αεροπλάνο.
Τους πιάνουν αιχμάλωτους ένας Ιταλός, ένας Γερμανός και ένας Ελληνάς.
----------------------------------------------------------------
2 Πόντιοι εξετάζουν να πάνε σινεμά.
-Θες να πάμε να δούμε μια θριλεράρα? Το δολοφόνο με το ηλεκτρικό πριόνι.
-Τι υπόθεση έχει?
-Ε, ενας τρελός με ηλεκτρικό πριόνι τριγυρνάει στη πόλη και σφάζει κόσμο.
- Καλά ρε... πόση μπαλαντέζα έχει ο πούστης????
--------------------------------------------------------------------------------
Πουτάνα 1: Τι θα ζητήσεις φέτος από τον Άγιο Βασίλη;
Πουτάνα 2: 50 ευρώ όπως σε όλους.
------------------------------------------------------------------------------
Ένας άντρας αποχαιρετά τη γυναίκα του στο λιμάνι. Καθώς το πλοίο απομακρύνεται θυμάται ότι έχει ξεχάσει να της πει κάτι πολύ σημαντικό. Αρχίζει να κουνά τα χέρια και να φωνάζει:
- Μη μου γαμηθειειειειείς!
- Τιιιιιιιιιι;
- Μη μου γαμηθειειειειείς!
- Τιιιιιιιιιι;
- Μη μου γαμηθειειειειείς!
- Τιιιιιιιιιι;
- Αει γαμήσου!
-------------------------------------------------------------------------------
Σταματάει ένας ένα ταξί:
- Ελεύθερος;
- Μάλιστα.
- Χορεύουμε;
---------------------------------------------------------------------------------

Εκλογές 2014 - HD version

οι Ελληνικές εκλογές πάντα είναι ένα έργο τέχνης: γραφιστικό, λεκτικό, φωτογραφικό...
Ελληνικές Εκλογές σημαίνει:

 

Αισθητική

 

Τεχνολογία

Οργάνωση

 

Περιορισμένος Αριθμός Υποψηφίων

Ελληνικές Εκλογές κυρίως όμως σημαίνει:

αληθινά πρωτότυπα

όχι παρωχημένα συνθήματα...

 

με λέξεις ασυνήθιστες:

  

με υποψήφιους που αλλάζουν τα πάντα:

από τα δεδομένα...

 

το χωριό...

το Δήμο...

(για ποιόν θα το πει μετά τις εκλογές)

την Πόλη...

 

(αφού δεν φτιάχνει...)

 Πόλη και Ζωή

 ακόμη και την ίδια την Αθήνα

 (την κάνουμε Καμπούλ για αρχή...)

μέχρι τους ίδιους τους ανθρώπους(!)

 

 (κα-λή ι-δέεε-α!)

(αφού δεν αλλάζει η Πόλη, ας αλλάξουμε τους κατοίκους της, yeaaahhhh!)

ή ακόμη, το πιο ριζοσπαστικό:

Πόλη-Ιδέες-Ανθρώπους!

(3 σε 1)

 με υποψηφίους ιδιαιτέρως γνωστούς...

(πού 'σαι ρε βασιλάκη αγόρι μου???)

λιγότερο γνωστούς...

ή πολύ γνωστούς...

μα πάνω από όλα ΈΛΛΗΝΕΣ...

φωτογενείς... 

 φωτομουσείς...

 

φωτομουστακείς...

φωτομαλλείς...

ή και τρομακτικούς...

  (μμπρρρρρρρ....)

υποψηφίους με  αδιάσειστα επιχειρήματα...

 

 με ατάκες μαΓικές...

με πείρα στην διοίκηση...

 

(σ.τ.μ. τυπώσαμε μία κάρτα και οι δύο, έτσι?)

χρόνια μπροστά από την εποχή τους...

που με την κίνηση του χεριού τους δείχνουν προς ΠΟΥ βαδίζουμε...

ευρυμαθής για το Τίποτα

η ζωή δεν είναι παρά ένας τύπος, πιο έμπειρος από εσένα, που με αυτά που τραβάς, απλά γελάει και σου κάνει κωλοδάχτυλο...
κάπως έτσι δηλαδή νιώθεις μεγαλώνοντας, όταν κατά έναν παράξενο αλλά απόλυτα ακριβή τρόπο, πράγματα που κορόιδευες, χλεύαζες, θεωρούσες "μακρυά" από εσένα, τελικά αρχίζουν και σου συμβαίνουν...
και όσο πιο αλλαζονικά παίρνεις την ζωή όταν είσαι νέος, τόσο πιο γλυκά εναποτίθεται στην απόκρυφη εσοχή σου το αγγούρι...
γιατί από Αλλαζονεία σαν νέος, να φαν και οι κότες...
η οποία, βέβαια, (Αλλαζονεία της Νιότης) σαν μπεις στον Αληθινό Αγγουρώνα της Ζωής αργότερα (βλ. οικογένεια-παιδιά-θάνατοι γονέων και λοιπά άλλα αγγουροειδή) αρχίζει και σου φεύγει, όπως το παγάκι στο ποτήρι το καλοκαίρι...

και σε αλλάζει τόσο πολύ όλο αυτό το μαμήσι της Ζωής, που λες, καλύτερα να μην ήμουν τόσο τραλαλά στα νιάτα μου...
αλλά, από την άλλη, βλέποντας την αθωότητα, την τρέλλα και το μπρίο των παιδιών, την λαχτάρα τους για το τίποτα, το λίγο και το καθόλου, την ανυπομονησία τους για το αν το περίπτερο θα έχει το ροζ κουβαδάκι της σκουπιδοπαρέας ή το λαχανί, λες: "δε γαμιέται, καλύτερα έτσι!"

και βλέποντας τα παιδιά να παίζουν ανέμελα, σκέφτεσαι το οξύμωρον της Ζωής, το πόσο ανέμελα και χωρίς καμία σκέψη ξεκίνησες και εσύ μια μέρα το ταξίδι σου στον ωκεανό αυτό της Ζωής, ανυποψίαστος για τα Πάντα, ευρυμαθής για το Τίποτα...

tefal

(o φίλος Θανάσης μου έστειλε αυτή τη φωτογραφία, ως απάντηση στην ερώτησή μου αν έχει κάνει recovery από το ερωτικό του breakdown...)

η ανακουφιστική ελαφροτερότητα

τους είδα όοοοολους εκεί από το πρωί: καλοντυμένοι, φρεσκοξυρισμένοι, οι παππούδες γιλεκαρισμένοι -γιατί έκαμε και μία ψύχρα- και με το μπαστούνι σετάκι, οι θείτσες με το ταγιεράκι, το προπολεμικό κραγιονάκι με το παλαιοτάκουνο, το φτιαγμένο μαλλί και το πρησμένο πόδι να πιέζεται από το παπούτσι...

και όοοοοοολοι είχαν αυτή την ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΗ αίσθηση στα μούτρα: αυτή την ψευδαίσθηση του «ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ»...

αυτήν την αίσθηση της μαλακίας του «πάω να κάνω κάτι σημαντικό»...

γιατί, αν το αναλύσεις, τελικά, ΑΥΤΟ γουστάρει τελικά ο Έλληνας: να σχολιάζει τα πολιτικά στον καναπέ του, να πλακώνεται με τους δικούς του, να εξαπολύει καμιά μούτζα στην τηλεόραση, αλλά ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΑΤΑ ΑΠΌ ΟΛΑ να «εξασκεί» τα «καθήκοντά» την «ιερή» μέρα των εκλογών(ε)...

το βλέπω, το ψυχανεμίζομαι στην φάτσα τους καθώς περνάω πρωί πρωί έξω από το παλιό μου σχολείο: της πουτάνας από τα αυτοκίνητα απέξω –βλέπεις ο Έλλην πηγαίνει και στο περίπτερο με το αυτοκίνητό του- και χιλιάδες ψηφοφ(θ)όροι να καταφτάνουν, να αφικνύονται για την ακρίβεια, με αυτήν την αίσθηση του «καθήκοντος» καρφιτσωμένη στα μούτρα...

πανέτοιμοι να την ξεράσουν σε μία κάλπη, με την ίδια αποφασιστικότητα που έχεις όταν φτάνεις στην τουαλέτα σφιγγόμενος για να χέσεις...

και κακά τα ψέματα, αναγνωστάκο μου: όοοοοοοολοι –πλην των απεχόντων- γουστάρουν ΠΟΛΥΥΥΥ αυτή τη «διαδικασία», σαν αυτόν τον τύπο του ανεκδότου που κάνει πολλά παιδιά γιατί του αρέσει η «διαδικασία»....

όοοοολοι, τη «μέρα των εκλογών», νέοι-γέοι, νεόγεροι και γερόγεροι, ξυπνάνε διαφορετικά από ό,τι τις προηγούμενες συμβατικές ημέρες: ξυπνάνε «κάπως», που λέμε και περιφραστικά...

το βλέπω π.χ. από τους γονείς μου: κάθε που έχει εκλογές, έχουν ξυπνήσει από τις 6, πίνουν ήσυχα-ήσυχα το καφέ τους και μιλάνε -περιέργως- ευγενικά, και πανταχού στον αέρα έχει κλαστεί αυτή η αίσθηση της «αναμονής»...

τους βλέπεις, κάθονται σε αναμμένα καρφιά, κάτι τους τρώει, κάτι τους γαργαλάει την κωλοτρυπίδα, σα να περιμένουν ένα μουσαφίρη από το χωριό που θα έρθει νωρίς το πρωί με το κτελ, σα να ταξιδεύουν ένα πράγμα,ή σα να περιμένουν κάποιον μακρυνό συγγενή με το καράβι ή το αεροπλάνο...

και όταν γυρίσουν από το «καθήκον», τους βλέπεις πάλι, έχουν στο πρόσωπο αυτήν την έκφραση του μόλις-έχεσα, αυτήν την ανακουφιστική ελαφροτερότητα της αποδιωγμένης κουράδας από πάνω σου: δεν ξέρω τί έγινε, δεν ξέρω τί θα γίνει, ΕΓΩ πάντως νιώθω ελαφρύτερος... (ήτοι το "χέστηκα" κυριολεκτικά)

πόσο μάλλον για ένα χέσιμο που κάνεις ανά δύο χρόνια...

μεγάαααλη απόλαυση σου λέω...

desperate cartoon-wives

εμετός στο τραπέζι

αν μου ζήταγαν να εκφράσω με μία φωτογραφία αν φταίνε οι πολιτικοί για όλα αυτά που συμβαίνουν, τη γνώμη μου για τις εκλογές, καθώς και την ποιότητα και τη σοβαρότητα των εκλογών (και πολλά άλλα ακόμη), θα την εξέφραζα με αυτό:

(άρτι τραβηχθέν από εστιατόριο όπου σταμάτησα να πάρω κάτι...)

everybody hurts

και τώρα, αγαπημένε μου αναγνώστη, περνάμε στα συναισθηματικά... (κλαπ, κλααπ, κλααααπ...)
ζω αυτές τις μέρες -έχω γίνει ψυχαναλυτής για την ακριβεία- την ψυχική καταρράκωση του αγαπημένου φίλου Θανάση εξ' αιτίας της αιώνιας και ακατανίκητης Καψούρας...
γιατί η Καψούρα, αναγνωστάκο μου, είναι η Θεά της ΙδιοΜαζοχιστικής Ηδονής...
ΚΑΝΕΙΣ δεν γλυτώνει από τα νύχια της...

βέβαια από την άλλη, για να πούμε και την αλήθεια, Ζωή χωρίς Καψούρα είναι σαν πίτσα χωρίς κόκακόλα, είναι σαν θάλασσα χωρίς ήλιο, είναι σαν λουλούδι χωρίς χρώμα...
οπότε, in this context (που λένε και στο χωριό μου), η Καψούρα είναι reason to live, you give me reason to live, που λέει και ο Θεός Joe Cocker...

και η Καψούρα μαθηματικά -πάντα- κάνει κολλητή παρέα με την Ερωτική Απογοήτευση...
έτσι λοιπόν, αυτές τις μέρες, σαν φίλος που σέβεται τον εαυτό του λέω και εγώ τις δικές μου μπούρδες-εκδοχές στο φίλο Θανάση για την Ερωτική ΜεταΚαψούρα στην οποία δυστυχώς(?) βρίσκεται...

γιατί τελικά, ίσως η Απογοήτευση να είναι Απαραίτητη Φάση της ζωής, όχι για να "μάθεις" και άλλες τέτοιες μπούρδες, απλά γιατί όπως και να το κάνεις πάντα θα Υπάρχει, 99% θα την περάσεις μία και δύο φορές στην ζωή σου...

και βλέποντας το Θανασάκο αξύριστο, άφαγο, κλαμένο και γενικά έναν Ανεκπλήρωτο Καψούρη που σέβεται τον τίτλο του, απλά θυμήθηκα πόσο αστείο και γελοίο είναι να δίνεις "συμβουλές" για πράγματα που έκανες και εσύ ο ίδιος (θυμάααασαι????)

αχ έρωτα, που λέει και το άσμα...
όλοι στο προκρούστειο κρεβάτι του είμαστε τόσο ψηλοί και αδύναμοι...
όλοι, στο έλεος της Καψούρας, είμαστε τόσο φυλλοσήκωτοι, τόσο αστείοι και μικροί...
γιατί τελικά θέλει μεΓΑλα αρχίδια για να ΝΙΩΣΕΙΣ ΚΑΨΟΥΡΑ...
θέλει μεγάλα αρχίδια να ΑΦΕΘΕΙΣ να ΕΚΤΕΘΕΙΣ ολόβυζος στα πυρωμένα βέλη της...
θέλει μεγάλα αρχίδια να ΚΛΑΙΣ, να κλαις απλά και μόνον, να κλαις από ΕΠΙΘΥΜΙΑ και ΜΟΝΟΝ...

να' σαι καλά βρε Θανασάκο...
αυτές τις μέρες, στο ομολογώ, ο Πόνος σου με έβγαλε για λίγο από τον τόσο παγωμένο καθημερινό κόσμο των "προβλημάτων", των "υποχρεώσεων" και όλων αυτών των ηλιθιοτήτων, και με έκανε να θυμηθώ όλα αυτά που μεγαλώνεις και ξεχνάς, όλο αυτά τα υπέροχα γλυκόπικρα βάσανα της Καρδιάς, που κάνουν όοοοολα τα υπόλοιπα να φαντάζουν τόσο αστεία...

και θα τελειώσω όπως σου έγραψα: με το Απόλυτο τραγούδι της Δικιάς Μου Καψούρας, με τους Απόλυτους Στίχους της Καψούρας έτσι όπως κόλλησαν στο δικό μου εγκέφαλο όταν ΚΑΙ ΕΓΩ ζούσα τον ΠΟΝΟ που ζεις και εσύ τώρα...
μερικές φορές δεν καταλαβαίνεις ποτέ ένα τραγούδι, μέχρι που μια μέρα νομίζεις ότι γράφτηκε για σένα...

έτσι και εγώ, κάποτε, για κάποια αντίστοιχη Ηρώ είχα κλάψει πολύ τραγουδώντας το...

συγνώμην που σε έκανα σκατά... (είμαι καλός ΚΑΙ σε αυτό βλέπεις...)

When the day is long and the night,
the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life,
well hang on
Don't let yourself go,
'cause everybody cries
and everybody hurts sometimes...

Ψηφίστε, εκλέξτε, τελειώσατε

(απλά προσκυνώ ευλαβικά Γιάννη Λαζάρου κ ακόμη ευλαβικότερα αναδημοσιεύω...)

Αυτοαναιρείται ο οποιοσδήποτε υποστηρίζει ότι ζούμε κάτω από μια χούντα και μία κατοχή και την ίδια στιγμή πιστεύει ότι η ψήφος του θα τον σώσει. Αυτοαναιρείται όποιος βροντοφωνάζει ότι αυτή η δημοκρατία είναι τραβεστί και από την άλλη ετοιμάζεται να στηθεί μπροστά από την κάλπη για να συμμετέχει σε αυτή την τραβεστί δημοκρατία. Εκτός κι αν έχει καταλάβει επιτέλους ότι η χουντοκρατία που τον κυβερνά είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής του ίδιου σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν από το 2009 και έχει πάρει διαμαρτυρημένα γραμμάτια ότι μετά τις εκλογές ο δικός του κѠλ⓪ς θα σωθεί.

Όλα άλλαξαν στην Ελλάδα εκτός από τον τρόπο που θα σε βάλει η δήθεν δημοκρατία να την ξαναστηρίξεις. Ο τρόπος της εκλογής των...

εκπροσώπων σου δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Αντιθέτως, όσο πιστεύεις ότι μέσω εκλογών θα αλλάξουν τα πράγματα, τόσο τα ανδρείκελα που πολιτεύονται θα κάνουν τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις ακόμα πιο σφιχτές προς όφελος της ολιγαρχικής δημοκρατίας που στήνουν.

Ασκείς το εκλογικό σου δικαίωμα την στιγμή που κεντροαριστεροί και δεξιοί είναι έτοιμοι να σου μειώσουν τους εκπροσώπους στην βουλή στις επόμενες εθνικές εκλογές. Ειδικά αυτές οι ευρωεκλογές δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα πείραμα για να αποδείξουν στα αφεντικά τους ότι όχι μόνο δεν κατάλαβες τι σού έχουν κάνει μέχρι σήμερα αλλά το ζητάει ο οργανισμός σου να πάθεις και χειρότερα. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε τόσο η Ελιά, όσο και το Ποτάμι σου πετάνε τάχα γενναία ότι αν δεν του δώσεις το ποσοστό που θα τους θεμελιώσει την επόμενη ημέρα των εκλογών τότε θα αποχωρήσουν.

Ό,τι θέλουν σε κάνουν. Ξέρουν ότι ο μόνος τους εχθρός αυτή την στιγμή δεν είναι ούτε οι μαντρωμένες διαδηλώσεις, ούτε οι μαντρωμένες σκέψεις. Γι’ αυτές είναι σίγουροι ότι μπορούν να τις κουμαντάρουν μια χαρά. Αυτό που δεν μπορούν να κουμαντάρουν είναι να τους γυρίσεις την πλάτη μια και καλή και μέσω της σιωπής σου και της «επανάστασης του καναπέ» όπως την αποκαλούν, να το πάρουν χαμπάρι ότι σε αυτό το έγκλημα με περιτύλιγμα την δημοκρατία δεν συμμετέχεις. Και όσο δεν συμμετέχεις εσύ, τόσο το γήπεδο που παίζουν μπάλα θα αρχίζει να αραιώνει από παίκτες, από χορηγούς και από θεατές.

Έχουν ρίξει στην αρένα από κομμώτριες μέχρι αστροφυσικούς. Από διανοούμενους μέχρι κοριτσάκια που το όνειρό τους είναι να γίνουν Μενεγάκη. Θεωρούν ότι αν βάλουν υποψήφιο τον άνθρωπο με τα πέντε δοκτορά να σε κυβερνήσει ή την κυράτσα της διπλανής πόρτας να μαζέψει 1,000 ψήφους για το μαντρί από το οποίο τα «παίρνει», θα φέρουν την πολιτική στα δικά σου μέτρα. Έτσι σε μετρά ακόμη η δημοκρατία τους. Ίσο με την κυράτσα και κάτω από τον πεντάστερο κουλτουριάρη. Αυτό σημαίνει ότι είσαι μετά από 5 χρόνια ειρηνικού πολέμου ο παντελώς αόρατος πολίτης. Ούτε σε έμαθαν, ούτε σε ξέρουν και ούτε θέλουν να σε ξέρουν. Αυτό που θέλουν είναι να σε στήσουν στην ουρά του συσσιτίου της κάλπης ασκώντας την υποχρέωση που έχεις: Να συμμετέχεις στο έγκλημα.

Έχουν πάρει τα μηνύματα από τις τελευταίες αναμετρήσεις ότι η ψαλίδα δεν ανοίγει ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα, αλλά ανάμεσα σε αυτούς που νομίζουν ότι η ψήφος τους θα αλλάξει τα πράγματα και σε αυτούς που ξέρουν ότι τα πράγματα αλλάζουν μόνο όταν οι εκλογές ξαναγίνουν επιτέλους από πολιτικό παιχνίδι σε ένα πολεμικό παιχνίδι. Γιατί οι εκλογές είναι πόλεμος και πάντα ήταν πόλεμος. Οι εκλογές πάντα ήταν το ξεκαθάρισμα μεταξύ των καταπιεστών με τους καταπιεσμένους. Αυτό που οι ατσαλάκωτοι πολιτικοί έφεραν τα τελευταία 30 χρόνια στις προεκλογικές περιόδους με την ονομασία «πολιτικός πολιτισμός» ήταν το τέλος της ουσίας των εκλογών και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας.

Θεωρούσαμε παλιά ότι ήταν κανιβαλισμός να πλακώνεσαι στα καφενεία για τα πολιτικά και να συμμετέχεις σε ξύλο ενάντια σε αυτούς που υποστήριζαν την απαξίωση των δικαιωμάτων σου μέσω κάλπης. Αυτό όμως ήταν ο υγιής πολιτικός διάλογος διότι με τον υποστηρικτή ψηφοφόρο του σφαγέα σου δεν συζητάς αλλά του ρίχνεις μπάτσες. Τώρα σε έμαθαν να κάθεσαι δίπλα - δίπλα στην ουρά των εκλογικών τμημάτων με αυτόν που σε τρία βήματα μέσα στο παραβάν θα σε κάψει ζωντανό ενώ στο μεταξύ συζητάτε για τις δυσκολίες που περνάτε από το ίδιο πολιτικό σύστημα που θα έχει πάντα γερά θεμέλια όσο ταΐζεται με «δημοκρατικές» εκλογές.

Εσύ από τη μια με μία αντιμνημονιακή ψήφο και αυτός στο χέρι με μία φιλομνημονιακή ψήφο. Μόνο που εκείνες οι ημέρες του «πολιτικού κανιβαλισμού» είχαν ένα θύμα και έναν θύτη μετά την καταμέτρηση, ενώ τώρα θύτης και θύμα στέκονται ήδη πάνω στην καρέκλα με την θηλιά στον λαιμό.