καφεμπειρία

ρε δε μασάει ο έλλην...
ό,τι και να του κάνεις θα πηγαίνει εμπλοκή καφετέρια, θα έχει το πιο αφάτο κινητό, και δεν πα να κουρεύονται χρέη, πολιτικοί και δάνεια...
αυτά μου ήρθαν στο μυαλό χθες Κυριακή απόγευμα όταν εκδράμαμε με ένα φιλικό ζευγάρι σε αυτή τη φτωχική καφετέρια στου Παπάγου, στο verde...
έξω πρέπει να καθόντουσαν γύρω στους τρεισήμισι εκατομμύρια καφεfollowers, οπότε, καθότι και παππούδια, λέμε πάμε μέσα καλύτερα, πού να περιμένουμε γέροι άνθρωποι στην ουρά για το συσσίτιο τραπεζιού...

"καλησπέρα" λέει η κοπέλα επί των υποδοχών, "τραπέζι ψάχνετε?" (κάνει την επιτυχημένη ερώτηση), όχι το νόημα της ζωής μου ήρθε να της πω, αλλά καθότι τούται αι ξέκολαι νεαραί βραχυκυκλώνουν και εύκολα λέω χέστο, "4 θα είμαστε" απαντώ αυτό που δεν έπρεπε, "περάστε μέσα" μας λέει, "έξω δεν έχει κάτι, εκτός άμα θέλετε να περιμένετε"...
ε ρε θεά Ελλαδάρα, σκέφτηκα, 38 ευρώ να πάει ο φρέντο, πάλι ουρά θα έχει...

μπαίνουμε μέσα -με μεγάλη δυσκολία είναι η αλήθεια, γιατί το ωστικό κύμα από τους επίμονους καφετεριαστές δημιουργούσε μία ανάποδη ώση στην επιφάνεια της πόρτας- τί να δούμε: ή πρέπει να έχει βάλει το φρέντο 1 λεπτό ή έχει free fuck for all, λέω, δεν εξηγείται αλλιώς...
και όμως φίλε μου, ΚΑΙ-ΩΜΟΣ: ο φρέντο -ώ του θάματος- είχε 4,50 ευρώ και το μόνο free for all ήταν η κάπνα...

ανοίγοντας λοιπόν δρόμο μέσα από το πλήθος, καταϊδρωμένοι προλάβαμε ένα τραπέζι στο καταβάθος γωνία, για το οποίο σαν κλασσικοί έλληνες ρίξαμε και αυτό το τρεξιματάκι, ξέρεις αυτό το σουπερμαρκετικό, αυτό του στυλ "να προλάβουμε την προσφορά", αυτό κατά το οποίο εκσφενδονίζεις το καμπαρντινικό και τα κλειδιά από μακρυά προκειμένου να το εξασφαλίσεις από τον ανταγωνιστή...

κάποια στιγμή τέλοσπαντο κάτσαμε -κάτσαμε τρόπος του λέγειν, στριμοκωλιαστήκαμε για την ακρίβεια- και αφού κουνούσαμε τα χέρια σαν υαλοκαθαριστήρες για να δούμε ο ένας τον άλλο από την κάπνα -καθότι το κάπνισμα απαγορεύεται ΑΥΣΤΗΡΑ σε όλους τους εσωτερικούς χώρους-, ξεκίνησε η μεγάλη υπομονή για τον σερβιτόρο -αν και είναι μπανάλ ο όρος "σερβιτόρος" θαρρώ για τέτοια γκλάμορους άτομα με dress code, παπαδίστικα μουσάκια και touch-screen καφεμπλοκάκι...

κάποια στιγμή μετά από 20 λεπτά, μέσα στο αλαλάζον πλήθος, πρέπει να μας είδε ο δύστυχος να έχουμε πάθει αφυδάτωση, και παράπονο δεν το έχω, ΗΡΘΕ να μας πάρει παραγγελία...
"μισό λεπτό, επιστρέφω", μας λέει με το που κάνει να πατήσει το Μηχανισμό των ΑντιΚυθήρων, "έχει τελειώσει η μπαταρία"..., και άδικοι να μην είμαστε, μετά από δέκα λεπτά ήρθε...

αφού δώσαμε τέλοσπαντο την ρημαδοπαραγγελία, ξεκινήσαμε να απολαμβάνουμε αυτήν την ασύλληπτη καφεδοεμπειρία...
η συζήτησή μας όμως διεκόπη αίφνης, διότι, μετά από κάποια δευτερόλεπτα ο εγκέφαλος μου άρχισε να αμφιταλαντεύεται: πρόωρη κώφωση ή ο κολλητός Γιάννης έμαθε παντομίμα???...
τελικά, ήταν όλα καλά, απλά ήταν αυτός ο υπέροχος βόμβος-καφετέριας, ο οποίος σε συνδυασμό με αυτό το μελωδικό ηχητικό έκτρωμα που έπαιζαν εκκωφαντικά τα ηχεία, μας μιούταρε σε απόσταση άνω των 20 εκατοστών...

έτσι, προκειμένου να ακούς τον άλλο, ήσουν σε απόσταση βαρουφακικού-σάλιου βολής και βέβαια, δεν μπορούσες να κάτσεις πίσω στην καρέκλα, αλλά καθόσουν σε μια συνομωτική στάση γερμένος με το αυτί λιγάκι...

κάπως έτσι πέρασε ευχάριστα καμιά ώρα, μέχρι δηλαδή να αποκτήσει αυθύπαρκτη οντότητα η φράση "πήγαμε για καφέ", σε όσους μας ρώτησαν εκ των υστέρων πού είμασταν...
για τους φίλους στην καφετέρια, ούτε λόγος, δώσαμε μία άλλη μέρα ραντεβού σπίτι τους ή μας, προκειμένου να μάθουμε κανένα νέο τους...
άσε που υπάρχει ο φόβος να μας είπαν κάποιο σημαντικό, το οποίο για λόγους ευγένειας κάναμε ότι ακούσαμε και καταλάβαμε, αλλά οκ, αυτό θα φανεί από την επόμενη συνάντηση...
θα μου πεις, γιατί σάμπως θα ακούσαν τα δικά μας...?

ο καφές όμως, όλα κι όλα, να μην είμεθα άδικοι, ήταν καταπληκτικός...: με το αφρόγαλά του, με τη ζαχαρίτσα του, με το καλαμάκι του, σε ποτήρι γυάλινο, ααα αυτά να τα λέμε...

Υ.Γ. κακό πράγμα τα -άντα ρε πούστη μου..., όλα σου βρωμάνε, όλα σου ξινίζουνε..., ε ρε δοξασμένα 20s που με τα μερόνυχτα φυτοζωούσες στις καφετέριες και δε σε χάλαγε τίποτα...