everybody hurts

και τώρα, αγαπημένε μου αναγνώστη, περνάμε στα συναισθηματικά... (κλαπ, κλααπ, κλααααπ...)
ζω αυτές τις μέρες -έχω γίνει ψυχαναλυτής για την ακριβεία- την ψυχική καταρράκωση του αγαπημένου φίλου Θανάση εξ' αιτίας της αιώνιας και ακατανίκητης Καψούρας...
γιατί η Καψούρα, αναγνωστάκο μου, είναι η Θεά της ΙδιοΜαζοχιστικής Ηδονής...
ΚΑΝΕΙΣ δεν γλυτώνει από τα νύχια της...

βέβαια από την άλλη, για να πούμε και την αλήθεια, Ζωή χωρίς Καψούρα είναι σαν πίτσα χωρίς κόκακόλα, είναι σαν θάλασσα χωρίς ήλιο, είναι σαν λουλούδι χωρίς χρώμα...
οπότε, in this context (που λένε και στο χωριό μου), η Καψούρα είναι reason to live, you give me reason to live, που λέει και ο Θεός Joe Cocker...

και η Καψούρα μαθηματικά -πάντα- κάνει κολλητή παρέα με την Ερωτική Απογοήτευση...
έτσι λοιπόν, αυτές τις μέρες, σαν φίλος που σέβεται τον εαυτό του λέω και εγώ τις δικές μου μπούρδες-εκδοχές στο φίλο Θανάση για την Ερωτική ΜεταΚαψούρα στην οποία δυστυχώς(?) βρίσκεται...

γιατί τελικά, ίσως η Απογοήτευση να είναι Απαραίτητη Φάση της ζωής, όχι για να "μάθεις" και άλλες τέτοιες μπούρδες, απλά γιατί όπως και να το κάνεις πάντα θα Υπάρχει, 99% θα την περάσεις μία και δύο φορές στην ζωή σου...

και βλέποντας το Θανασάκο αξύριστο, άφαγο, κλαμένο και γενικά έναν Ανεκπλήρωτο Καψούρη που σέβεται τον τίτλο του, απλά θυμήθηκα πόσο αστείο και γελοίο είναι να δίνεις "συμβουλές" για πράγματα που έκανες και εσύ ο ίδιος (θυμάααασαι????)

αχ έρωτα, που λέει και το άσμα...
όλοι στο προκρούστειο κρεβάτι του είμαστε τόσο ψηλοί και αδύναμοι...
όλοι, στο έλεος της Καψούρας, είμαστε τόσο φυλλοσήκωτοι, τόσο αστείοι και μικροί...
γιατί τελικά θέλει μεΓΑλα αρχίδια για να ΝΙΩΣΕΙΣ ΚΑΨΟΥΡΑ...
θέλει μεγάλα αρχίδια να ΑΦΕΘΕΙΣ να ΕΚΤΕΘΕΙΣ ολόβυζος στα πυρωμένα βέλη της...
θέλει μεγάλα αρχίδια να ΚΛΑΙΣ, να κλαις απλά και μόνον, να κλαις από ΕΠΙΘΥΜΙΑ και ΜΟΝΟΝ...

να' σαι καλά βρε Θανασάκο...
αυτές τις μέρες, στο ομολογώ, ο Πόνος σου με έβγαλε για λίγο από τον τόσο παγωμένο καθημερινό κόσμο των "προβλημάτων", των "υποχρεώσεων" και όλων αυτών των ηλιθιοτήτων, και με έκανε να θυμηθώ όλα αυτά που μεγαλώνεις και ξεχνάς, όλο αυτά τα υπέροχα γλυκόπικρα βάσανα της Καρδιάς, που κάνουν όοοοολα τα υπόλοιπα να φαντάζουν τόσο αστεία...

και θα τελειώσω όπως σου έγραψα: με το Απόλυτο τραγούδι της Δικιάς Μου Καψούρας, με τους Απόλυτους Στίχους της Καψούρας έτσι όπως κόλλησαν στο δικό μου εγκέφαλο όταν ΚΑΙ ΕΓΩ ζούσα τον ΠΟΝΟ που ζεις και εσύ τώρα...
μερικές φορές δεν καταλαβαίνεις ποτέ ένα τραγούδι, μέχρι που μια μέρα νομίζεις ότι γράφτηκε για σένα...

έτσι και εγώ, κάποτε, για κάποια αντίστοιχη Ηρώ είχα κλάψει πολύ τραγουδώντας το...

συγνώμην που σε έκανα σκατά... (είμαι καλός ΚΑΙ σε αυτό βλέπεις...)

When the day is long and the night,
the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life,
well hang on
Don't let yourself go,
'cause everybody cries
and everybody hurts sometimes...