η ανακουφιστική ελαφροτερότητα

τους είδα όοοοολους εκεί από το πρωί: καλοντυμένοι, φρεσκοξυρισμένοι, οι παππούδες γιλεκαρισμένοι -γιατί έκαμε και μία ψύχρα- και με το μπαστούνι σετάκι, οι θείτσες με το ταγιεράκι, το προπολεμικό κραγιονάκι με το παλαιοτάκουνο, το φτιαγμένο μαλλί και το πρησμένο πόδι να πιέζεται από το παπούτσι...

και όοοοοοολοι είχαν αυτή την ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΗ αίσθηση στα μούτρα: αυτή την ψευδαίσθηση του «ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ»...

αυτήν την αίσθηση της μαλακίας του «πάω να κάνω κάτι σημαντικό»...

γιατί, αν το αναλύσεις, τελικά, ΑΥΤΟ γουστάρει τελικά ο Έλληνας: να σχολιάζει τα πολιτικά στον καναπέ του, να πλακώνεται με τους δικούς του, να εξαπολύει καμιά μούτζα στην τηλεόραση, αλλά ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΑΤΑ ΑΠΌ ΟΛΑ να «εξασκεί» τα «καθήκοντά» την «ιερή» μέρα των εκλογών(ε)...

το βλέπω, το ψυχανεμίζομαι στην φάτσα τους καθώς περνάω πρωί πρωί έξω από το παλιό μου σχολείο: της πουτάνας από τα αυτοκίνητα απέξω –βλέπεις ο Έλλην πηγαίνει και στο περίπτερο με το αυτοκίνητό του- και χιλιάδες ψηφοφ(θ)όροι να καταφτάνουν, να αφικνύονται για την ακρίβεια, με αυτήν την αίσθηση του «καθήκοντος» καρφιτσωμένη στα μούτρα...

πανέτοιμοι να την ξεράσουν σε μία κάλπη, με την ίδια αποφασιστικότητα που έχεις όταν φτάνεις στην τουαλέτα σφιγγόμενος για να χέσεις...

και κακά τα ψέματα, αναγνωστάκο μου: όοοοοοοολοι –πλην των απεχόντων- γουστάρουν ΠΟΛΥΥΥΥ αυτή τη «διαδικασία», σαν αυτόν τον τύπο του ανεκδότου που κάνει πολλά παιδιά γιατί του αρέσει η «διαδικασία»....

όοοοολοι, τη «μέρα των εκλογών», νέοι-γέοι, νεόγεροι και γερόγεροι, ξυπνάνε διαφορετικά από ό,τι τις προηγούμενες συμβατικές ημέρες: ξυπνάνε «κάπως», που λέμε και περιφραστικά...

το βλέπω π.χ. από τους γονείς μου: κάθε που έχει εκλογές, έχουν ξυπνήσει από τις 6, πίνουν ήσυχα-ήσυχα το καφέ τους και μιλάνε -περιέργως- ευγενικά, και πανταχού στον αέρα έχει κλαστεί αυτή η αίσθηση της «αναμονής»...

τους βλέπεις, κάθονται σε αναμμένα καρφιά, κάτι τους τρώει, κάτι τους γαργαλάει την κωλοτρυπίδα, σα να περιμένουν ένα μουσαφίρη από το χωριό που θα έρθει νωρίς το πρωί με το κτελ, σα να ταξιδεύουν ένα πράγμα,ή σα να περιμένουν κάποιον μακρυνό συγγενή με το καράβι ή το αεροπλάνο...

και όταν γυρίσουν από το «καθήκον», τους βλέπεις πάλι, έχουν στο πρόσωπο αυτήν την έκφραση του μόλις-έχεσα, αυτήν την ανακουφιστική ελαφροτερότητα της αποδιωγμένης κουράδας από πάνω σου: δεν ξέρω τί έγινε, δεν ξέρω τί θα γίνει, ΕΓΩ πάντως νιώθω ελαφρύτερος... (ήτοι το "χέστηκα" κυριολεκτικά)

πόσο μάλλον για ένα χέσιμο που κάνεις ανά δύο χρόνια...

μεγάαααλη απόλαυση σου λέω...