ευρυμαθής για το Τίποτα

η ζωή δεν είναι παρά ένας τύπος, πιο έμπειρος από εσένα, που με αυτά που τραβάς, απλά γελάει και σου κάνει κωλοδάχτυλο...
κάπως έτσι δηλαδή νιώθεις μεγαλώνοντας, όταν κατά έναν παράξενο αλλά απόλυτα ακριβή τρόπο, πράγματα που κορόιδευες, χλεύαζες, θεωρούσες "μακρυά" από εσένα, τελικά αρχίζουν και σου συμβαίνουν...
και όσο πιο αλλαζονικά παίρνεις την ζωή όταν είσαι νέος, τόσο πιο γλυκά εναποτίθεται στην απόκρυφη εσοχή σου το αγγούρι...
γιατί από Αλλαζονεία σαν νέος, να φαν και οι κότες...
η οποία, βέβαια, (Αλλαζονεία της Νιότης) σαν μπεις στον Αληθινό Αγγουρώνα της Ζωής αργότερα (βλ. οικογένεια-παιδιά-θάνατοι γονέων και λοιπά άλλα αγγουροειδή) αρχίζει και σου φεύγει, όπως το παγάκι στο ποτήρι το καλοκαίρι...

και σε αλλάζει τόσο πολύ όλο αυτό το μαμήσι της Ζωής, που λες, καλύτερα να μην ήμουν τόσο τραλαλά στα νιάτα μου...
αλλά, από την άλλη, βλέποντας την αθωότητα, την τρέλλα και το μπρίο των παιδιών, την λαχτάρα τους για το τίποτα, το λίγο και το καθόλου, την ανυπομονησία τους για το αν το περίπτερο θα έχει το ροζ κουβαδάκι της σκουπιδοπαρέας ή το λαχανί, λες: "δε γαμιέται, καλύτερα έτσι!"

και βλέποντας τα παιδιά να παίζουν ανέμελα, σκέφτεσαι το οξύμωρον της Ζωής, το πόσο ανέμελα και χωρίς καμία σκέψη ξεκίνησες και εσύ μια μέρα το ταξίδι σου στον ωκεανό αυτό της Ζωής, ανυποψίαστος για τα Πάντα, ευρυμαθής για το Τίποτα...