Εξπρές

τα παράθυρα του τζιπ ανοιχτά...
ένα όλο άρωμα καλοκαιρινό αεράκι μπαινοβγαίνει από τα ανοιχτά μπροστινά παράθυρα...

μεσάνυχτα τετάρτης...
ο δρόμος άδειος...
η βραδυά υπέροχη...

παρατηρώ τους ελάχιστους ανθρώπους στους δρόμους...
όλα φαίνονται τόσο διαφορετικά, τόσο ήρεμα τη νύχτα...
αυτό το γαμημένο σκοτάδι τελικά σα να φωτίζει κάτι...
οι ίδιες οι σιχαμερές πολυκατοικίες -ακόμη κι αυτές, μοιάζουν ωραίες τη νύχτα...

στο ραδιόφωνο παίζει χαμηλόφωνα μοσχολιού...
"Σκέφτηκες άραγε ποτές
  σ’ ένα σταθμό, σ’ ένα εξπρές
  πόσοι καημοί, πόσες χαρές
  πόσες λαχτάρες..."

μία παράξενη διάθεση ξεπετάγεται στον εγκέφαλό μου...
μία διάθεση, που δεν μπορείς εύκολα να εξηγήσεις...
ένα μείγμα σιωπής, κούρασης, νοσταλγίας, απορίας, ρομαντισμού, μεταφυσικής διάθεσης, απρόσκλητα με διαπερνά...

"Ένας πηγαίνει σε γιορτή
  άλλος την πίκρα πάει να βρει
  και οι τουρίστες στη γραμμή
  με τις κιθάρες. "

πάντα λάτρευα τη μαγεία των απλοϊκών-αβερμπάλιστων στίχων...

αίφνης, οι λαχτάρες πίσω από κάθε λάμπα που φωτίζει αρχίζουν ξαφνικά να μοιάζουν οικείες...
το ίδιο απροειδοποίητα, οι πολυκατοικίες που διασχίζω με ταχύτητα μου μοιάζουν με μυρμηγκόσπιτα, - μαλάκα τί έχουν κάνει οι άνθρωποι? μένουν ο ένας πάνω από τον άλλο???...

έχω μία διάθεση να οδηγήσω, να τρέξω, να πατήσω το γκάζι δυνατά και να βάλω τη μουσική στο τέρμα, τραγουδώντας μόνο για το σύμπαν...
κάτι από αυτή τη διάθεση που έχω με κάνει να αναρωτιέμαι: ο κόσμος έχει γαμηθεί ή το κεφάλι μου...???

μπαίνω στην ευθεία για κατεχάκη πατημένος...
έχει μια γαμημένη μαγεία να τρέχεις καλοκαίρι βράδυ με το αυτοκίνητο...
ακούγοντας το βρυχηθμό των κυλίνδρων είναι σαν κι αυτό να ξεσπάει με την ταχύτητα...
είναι κι αυτός ο καταραμένος ο καλοκαιρινός αέρας τόσο καυλωτικά γλυκός...

μπαίνω με τις πάντες σχεδόν στην κατεχάκη και με πιάνει μια μανία να την ανέβω μέχρι Καρέα, - πάντα μου άρεσε αργά το βράδυ αυτή η διαδρομή...
σανιδώνω το γκάζι και απολαμβάνω...
ε ρε και να είχα την παλιά μηχανή μου τώρα...
ο αέρας κάνει κάτι σαν σπα στον επί εβδομάδες άυπνο εγκέφαλό μου...

"Σκέφτηκες άραγε ποτές
όλες αυτές τις διαδρομές
σε ποιο σταθμό ήσουνα χθες
σε ποιο βαγόνι..."

εικόνες της μέχρι τώρα ζωής μου έχουν αυτομονταριστεί και προβάλλονται με ταχύτητα 200x στην οθόνη του μυαλού μου...
εικόνες και συναισθήματα αρχίζουν ένα δικό τους απροειδοποίητο χορό...
τί σου είναι λίγο καλοκαιρινό γιασεμί...

επιστρέφω από καισαριανή, μπαίνω παπάγου, τα πάντα ήρεμα, σιωπηλά...
στο σπίτι τα παιδιά κοιμισμένα με περιμένουν, ή μάλλον δεν με περιμένουν, κοιμούνται...

"Σ’ ένα εξπρές είσαι κι εσύ
που τρέχει πάνω στη ζωή
κι όλο μαζεύει η γραμμή
όλο τελειώνει..."

γειά σου ρε μάγκισσα Μοσχολιού, υποκλίνομαι ευλαβικά στη μαγεία σου...