3

3 χρόνια πέρασαν από εκείνο το πρωινό της Τρίτης 3 Μαΐου 2011...

και το μόνο που ένιωσα στο άκουσμα του θανάτου Του ήταν μία βουβαμάρα...
ξαφνικά όλα σίγησαν, λες και κάποιος πάτησε ένα τεράστιο mute στα πάντα...

ήταν, όταν ο Καλός Μας Άνθρωπος σταμάτησε να τρέχει...

και μείναμε να τρέχουμε μόνοι μας, χωρίς να γνωρίζουμε προς τα πού και γιατί...

προσπαθώ να γράψω κάτι, έτσι για τη Μνήμη Του, αλλά δεν τα καταφέρνω...
οι λέξεις σμπαραλιάζονται, τα γράμματα διαλύονται σαν το jenga μόλις επιχειρώ να βάλω τόνο...

άλλωστε ΤΙ να γράψεις για Εκείνον...

τα αφιερώματα, τα κοσμητικά επίθετα, οι παρομοιώσεις, παραμερίζουν μπροστά στο Μεγαλείο Του...

η Μορφή Του, ειδικά μέσα στη βουρκωδία των ημερών που ζούμε, είναι ένα τόσο ζεστό και απάνεμο Καταφύγιο...

και εκείνο το μόνιμα θλιμμένο Βλέμμα Του...
το πιο Αληθινό Βλέμμα που είδα ίσως ποτέ...

ούτε ευχαριστίες λοιπόν χρειάζονται, ούτε παχύσαρκα λόγια... (τα μισούσε τόσο πολύ άλλωστε)
μόνο να τον Θυμόμαστε...

και αν είμαστε Άξιοι, ίσως μια μέρα καταλάβουμε μία παρανυχίδα από την Αποστολή Του...