Face-off

λοιπόν άκου να δεις αναγνωστάκο μου πόσο σκατόπραμα είναι αυτό το facebook, -το οποίο επί τη ευκαιρία να σου επαναλάβω ότι το μισώ απεριόριστα...
το fb που λες, έχει τόσο (λογοτεχνικά θα στο πω)απογαμήσει τα πράγματα, έχει τόσο απογαμήσει την επικοινωνία σαν έννοια, όρο και αξία, που τέτοιο (λογοτεχνικά θα στο πω και πάλι)γαμήσι δεν έχει φάει ούτε η ιστορική Γαβριέλλα...

αφορμή για την ανάρτησή μου αυτή -αφορμή όμως μοναχά, μέσα μου σιγοβράζει στο 1 αυτό χρόνια, στάθηκε ένα σχόλιο της αγαπητής μπλογκερ Nasia, το μπλογκ της οποίας λατρεύω και αγαπώ! -και δεν θα δώσω και σε κανέναν λογαριασμό ρε πούστη μου...

το facebook, που λες, αναγνώστα μου, έχει απο-γκομενοποιήσει όλη την ανθρωπότητα, όοοολη όμως! στα δίχτυα του έχει συμπεριλάβει τεράστιες αγαπημένες κοινότητες, από τους απλούς καθημερινούς ψυχάκηδες και ever-αγάμητους, μέχρι τους πατροπαράδοτους ζηλιάρηδες -του στυλ όλοι θέλουν να μου γαμήσουν τη γυναίκα-, τους all-time ματάκηδες, και εννοείται -most of all- όλους τους ανέραστους τρομπαρίφες, που παραξένως καυλώνουν και ΜΟΝΟ με το υποgifάκι κάποιας οτινανίδου... (μήπως είμεθα ανώμαλοι γιατρέ μου εμείς του live παλλόμενου κώλου???)

ήρθε δηλαδή το facebook και σαν Μνημόνιο συμπεριέλαβε με ΜΙΑ μαγική κίνηση όλον τον ανθρώπινο υπόνομο που οι περισσότεροι είχαν στον εγκέφαλό τους, και βέβαια Ο-Χ-Ι-ΤΥ-ΧΑΙ-Α μικρέ και ψυχωτικέ αναγνωστάκο μου...: ναι, ναιιιι,....
αυτόν τον meta-facebookικό υπόνομο κατά τον οποίο κάθε ματιά σημαίνει "θέλω να σε γαμήσω", κάθε Like σήμαινε "θέλω να σε γαμήσω αλλά χέζομαι να το πω", κάθε frendης και κάθε frendα είναι ένας παντελώς άγνωστος που μάλλον θα με έφτυνε στην κανονική ζωή, κλπ...

στην δε αποFacebookίαση των ετών που ακολούθησε συνέβησαν δύο σημαντικά πράγματα:
1. το φεσιbook έγινε έμβλημα όλων, ζωώντων και άζωων
2. το fa(l)cebook συνεπήρε στην κατηφόρα του και άλλα σοβαρά social μύδια, όπως π.χ. ο Blogger...

στην πρώτη meta-κατηγορία της αποφατσοβιβλιοποίησης ανήκουν (εδώ και χρόνια) (και αυξάνονται εκθετικά) πολλά δυστυχή άτομα που γνωρίζω, τα οποία αν το facebook μια (ευλογημένη) μέρα πέσει, το λιγότερο θα αυτοπυροβοληθούν...
τους ξέρεις, αναγνωστάκο μου, τους ξέρεις πολύ καλά, για την ακρίβεια τους βλέπεις παντού τριγύρω σου, it's all out there (που λένε και στο χωριό μου): είναι όλοι αυτοί που μέσω smartφόνου είναι online (μη χέσω) συνεχώς και κάθε λίγο χαϊδεύουν μια οθόνη -σαν ένα απωθημένο ίσως πραγμάτων που δεν χάιδευαν ποτέ...
κατά δήλωσή τους "κοιτάω να δω μήπως έχω κάποιο μήνυμα" (εννοείιιιιται στο facebook)...

είναι όλοι αυτοί που είδαν ένα απλό site ως περίεκτη της μοναχικής ζωής τους, ή μάλλον το αλλάζω, ως fake περιέκτη του άδειου μπουκαλιού...
έλα που όμως το ΑΔΕΙΟ μπουκάλι, μόνο άδειο θα παραμείνει, ή ακόμη και πιο άδειο...

είναι όλοι αυτοί που έχουν ένα κατεβατό φίλους-gifάκια (νέο species), αλλά ούτε έναν ολόσωμο...
είναι όλοι αυτοί οι αθεράπευτα περίεργοι και κουτσομπολιστές, που έχουν ακατακίνητο πάθος κλειδαροθωρρίας και το fatsobookι έγινε το τεχνολογικά εξελιγμένο άλλοθί τους, γιατί "έλα μωρέ, τα νέα κάτι φίλων μαθαίνω..." ή "τα έμαθες????  χώρισε ο θανάσης με την ελένη!"

το ωστικό κύμα μπόχας όμως του faceμπουρδ δεν κατέκαψε μόνο τους επίμονους αυνανιστές, αλλά πήρε παραμάσχαλα και όλους τους άλλους περί ανέμων τυρβάζοντας: δηλαδή σχεδόν όλους τους υπόλοιπους!

τη στιγμή που οι fake-λογαριασμοί στο fb έγιναν κάτι σαν το iq του ψαριού, που η κοπιαστική προσπάθεια του μυαλού του το οδήγησε σε αυτήν την καινοτόμο σκέψη για να "παρακολουθεί" το αντικείμενο του αυνανισμού του, ε συγνώμην του πόθου του, η καχυποψία που ξέρασε στο σύμπαν η φεικφεϊσμπουκίτιδα άρχισε να θεωρείται και κάτι σαν δεδομένο:

κατά μαθηματική λοιπόν συνέπεια, ή μάλλον σύμφωνα με το γκομενικό θεώρημα του facebook, αν σε κάποιο άλλο social μύδι "κάποιος" επικοινωνεί με "κάποιον" σίγουρα αυτό θα πρέπει να γίνεται για τους εξής λόγους:
1. σίγουρα κάποιον θα θέλεις (εσύ) να γνωρίσεις έως πηδήξεις
2. σίγουρα κάποιος άλλος θα θέλει να (σε)γνωρίσει (και καλά) αλλά τελικά πηδήξει
3. σίγουρα εν δυνάμει και κατά βάθος θέλεις να κερατώσεις
4. σίγουρα δεν μπορεί να υπάρχει και κανένας άλλος προφανής λόγος αν δεν συμβαίνει το 1-2-3 αφού επικοινωνείς με κάποιον/κάποια άλλο/η..

στο χώμα λοιπόν που ηρωικά έθαψε o βάλτος του facebook τα μυαλά, τους κώλους, τον τρόπο σκέψης και το χρόνο των ανθρώπων, η γυναίκα μου π.χ. θεωρεί "καχύποπτη" και "επικίνδυνη" οποιαδήποτε γυναίκα κάνει σχόλιο στο μπλογκ μου,
ή αντιστοίχως οποιαδήποτε εκδήλωση θαυμασμού προς "κάποια" θεωρείται και μία ρίψη γαντιού ότι δηλαδή "σε γουστάρω, αλλά θα ήθελα και κάτι παραπάνω..." 

το αποκύματα του FaceΤσουναμιού βάφτισαν έτσι εξ'υπαρχής καχύποπτη κάθε επικοινωνία σε κάποιο άλλο π.χ. μπλογκ, γιατί (κατ' εκείνους) "δεν ξέρεις ποτέ..."

το χειρότερο όμως??? :
τελικά οι ίδιοι αυτοί οι "προοδευτικοί" χρήστες του facebook πέτυχαν την επέκταση της νοοτροπίας του "κρύβομαι πίσω από ένα πληκτρολόγιο προκειμένου να βρω γκόμενο/α με πρόσχημα τους παλιούς συμμαθητές-συναδέλφους-φίλους-φίλες" και σε άλλους τομείς επικοινωνίας, φωτογραφίας ή συγγραφής, όπως π.χ. τα μπλογκ (blogger), τις φωτογραφικές κοινότητες (flickr), ή άλλους τομείς -που παρότι λίγοι, οι περισσότεροι χρήστες τους δεν ασχολούνται και απασχολούνται από τη Νέα Βράση Πραγμάτων, που μοσχοβρώμισε το facebook τον υπέροχο -κατά τα άλλα-, -και τόσο χρήσιμο- κόσμο της τεχνολογίας...
που εν τέλει βρε αδερφέ, και ουδεμία σχέση έχει με την τεχνολογία που ημείς οι παλαιότεροι χρήστες μάθαμε να αγαπάμε από τα λαστιχένια κουμπάκια του spectrum, τον amiga, το atari, τα ibm-compatibles (φυσικά), τα ιστορικά win95, τα μαγνητικά zipάκια, και πολλά πολλά άλλα που τόσο όμορφα ξεκίνησαν να φυτρώνουν πριν σκάσουν οι face-offers...

υπό αυτάς τα εξηγήσεις,
θα συνεχίσω να "αγαπώ πολύ" κάθε έναν μπλόγκερ και κάθε μία μπλόγκερ μέσα από τα κείμενά του και το blog-presense του,

και
δηλώνω απερίφραστα και κατηγορηματικά κε πρόεδρε ότι δεν θέλω να πηδήξω κανέναν τους!

ευχαριστώ για την ακρόαση γιατρέ μου
με τιμή
ένας ρομαντικός ευνούχος του πληκτρολογίου

Εξπρές

τα παράθυρα του τζιπ ανοιχτά...
ένα όλο άρωμα καλοκαιρινό αεράκι μπαινοβγαίνει από τα ανοιχτά μπροστινά παράθυρα...

μεσάνυχτα τετάρτης...
ο δρόμος άδειος...
η βραδυά υπέροχη...

παρατηρώ τους ελάχιστους ανθρώπους στους δρόμους...
όλα φαίνονται τόσο διαφορετικά, τόσο ήρεμα τη νύχτα...
αυτό το γαμημένο σκοτάδι τελικά σα να φωτίζει κάτι...
οι ίδιες οι σιχαμερές πολυκατοικίες -ακόμη κι αυτές, μοιάζουν ωραίες τη νύχτα...

στο ραδιόφωνο παίζει χαμηλόφωνα μοσχολιού...
"Σκέφτηκες άραγε ποτές
  σ’ ένα σταθμό, σ’ ένα εξπρές
  πόσοι καημοί, πόσες χαρές
  πόσες λαχτάρες..."

μία παράξενη διάθεση ξεπετάγεται στον εγκέφαλό μου...
μία διάθεση, που δεν μπορείς εύκολα να εξηγήσεις...
ένα μείγμα σιωπής, κούρασης, νοσταλγίας, απορίας, ρομαντισμού, μεταφυσικής διάθεσης, απρόσκλητα με διαπερνά...

"Ένας πηγαίνει σε γιορτή
  άλλος την πίκρα πάει να βρει
  και οι τουρίστες στη γραμμή
  με τις κιθάρες. "

πάντα λάτρευα τη μαγεία των απλοϊκών-αβερμπάλιστων στίχων...

αίφνης, οι λαχτάρες πίσω από κάθε λάμπα που φωτίζει αρχίζουν ξαφνικά να μοιάζουν οικείες...
το ίδιο απροειδοποίητα, οι πολυκατοικίες που διασχίζω με ταχύτητα μου μοιάζουν με μυρμηγκόσπιτα, - μαλάκα τί έχουν κάνει οι άνθρωποι? μένουν ο ένας πάνω από τον άλλο???...

έχω μία διάθεση να οδηγήσω, να τρέξω, να πατήσω το γκάζι δυνατά και να βάλω τη μουσική στο τέρμα, τραγουδώντας μόνο για το σύμπαν...
κάτι από αυτή τη διάθεση που έχω με κάνει να αναρωτιέμαι: ο κόσμος έχει γαμηθεί ή το κεφάλι μου...???

μπαίνω στην ευθεία για κατεχάκη πατημένος...
έχει μια γαμημένη μαγεία να τρέχεις καλοκαίρι βράδυ με το αυτοκίνητο...
ακούγοντας το βρυχηθμό των κυλίνδρων είναι σαν κι αυτό να ξεσπάει με την ταχύτητα...
είναι κι αυτός ο καταραμένος ο καλοκαιρινός αέρας τόσο καυλωτικά γλυκός...

μπαίνω με τις πάντες σχεδόν στην κατεχάκη και με πιάνει μια μανία να την ανέβω μέχρι Καρέα, - πάντα μου άρεσε αργά το βράδυ αυτή η διαδρομή...
σανιδώνω το γκάζι και απολαμβάνω...
ε ρε και να είχα την παλιά μηχανή μου τώρα...
ο αέρας κάνει κάτι σαν σπα στον επί εβδομάδες άυπνο εγκέφαλό μου...

"Σκέφτηκες άραγε ποτές
όλες αυτές τις διαδρομές
σε ποιο σταθμό ήσουνα χθες
σε ποιο βαγόνι..."

εικόνες της μέχρι τώρα ζωής μου έχουν αυτομονταριστεί και προβάλλονται με ταχύτητα 200x στην οθόνη του μυαλού μου...
εικόνες και συναισθήματα αρχίζουν ένα δικό τους απροειδοποίητο χορό...
τί σου είναι λίγο καλοκαιρινό γιασεμί...

επιστρέφω από καισαριανή, μπαίνω παπάγου, τα πάντα ήρεμα, σιωπηλά...
στο σπίτι τα παιδιά κοιμισμένα με περιμένουν, ή μάλλον δεν με περιμένουν, κοιμούνται...

"Σ’ ένα εξπρές είσαι κι εσύ
που τρέχει πάνω στη ζωή
κι όλο μαζεύει η γραμμή
όλο τελειώνει..."

γειά σου ρε μάγκισσα Μοσχολιού, υποκλίνομαι ευλαβικά στη μαγεία σου...

που λες αναγνωστάκο μου, πολύ πριν οι τεχνολογικά τεχνοπαράλογοι άνθρωποι ανακαλύψουν το δήθεν εφεύρημα του barcode, o hyper-duperΘεούλης είχε εξοπλίσει το ανθρωποΔημιούργημά του με έναν μοναδικό και απαράλλαχτο κώδικα: τις ιδιοτροπίες του...

δηλαδή, εκτός από τις κρεατοελιές σου, τις

η Πάολα απαγγέλει Επιτάφιο

το είδαμε κι αυτό, μάλιστα...
το Σάααακη να τραγουδά Άξιον Εστί...
στην επέτειο των 90ετών του Μίκη...
και το Μίκη να τον αποκαλεί "σολίστ"... 

δεν εκπλήσσομαι καθόλου αναγνωστάκο μου...
τουναντίον...
περιμένω με ανυπομονησία την Πάολα να απαγγείλει Επιτάφιο, το Βασίλη Καρρά στη Λυρική και τη Δεσποινούλα (τη Βανδή ντε...) ναζιάρικα να ανασυνθέσει τον Εθνικό Ύμνο...

δε θα με χάλαγε επίσης η Γωγώ Τσαμπά να παίξει Άμλετ, ο Φοίβος να παίξει στο Carnegie Hall, ο Ανατολάκης να προσκαλέσει σε δείπνο το Σόιμπλε και ο Αλέφαντος να σκάσει με το κοντομάνικο στον Ομπάμα...

Υ.Γ.
εδώ θα μου πεις έγινε ο Αλέξης πρωθυπουργος...

Ζήτω η Εργοδοτική ΠρωτοΜαγιά ! ! !

μα δεν υπάρχει αυτό αναγνωστάκο μου...
να γιορτάζεται αΚΟΟΟμη η Εργατική ΠρωτοΜαγιά...????
at least έπρεπε αυτοδικαίως και για λόγους αξιοπρέπειας να αποσυρθεί από το διακοπολόγιο, να μην πω τελείως από το Ημερολόγιο -(30 Απριλίου δλδ και μετά καπάκι 2 Μαΐου...)

μαζί με την ανάμνηση δλδ των μισθών και των συντάξεων (και χιλιάδων άλλων επιδομάτων) να αναμνησθεί και η 1η Μαΐου...
γιατί, για να καταλάβω δηλαδή, ΤΙ ακριβώς γιορτάζουμε την ΠρωτοΜαγιά???

- το 8ώρο????
ας γελάσω....
αυτό δεν υπάρχει πια, εδώ και πολύ καιρό...
και αν έχεις το θράσος και αποτολμήσεις δλδ και δουλέψεις 8ωρο μαύρο φίδι που σε έφαγε κακομοίρη μου...
θα χαρακτηρισθείς προκλητικός, τεμπέλης, δημόσιος υπάλληλος, και τελικά θα απολυθείς...
και θα αντικατασταθείς επιτοπίως από κάποιον περιχαρή "σύγχρονο" σκλάβο, ο οποίος θα έχει μεν υπογράψει 8ωρο (που παίζει και αυτό) αλλά θα δουλεύει δε 10ωρο τουΛΑχιστον...
ο "σύγχρονος" άλλωστε σκλάβος των 600-800ευρώ προσφέρει τις "έξτρα" ώρες του στο Ρωμαϊκά Ανάλγητο Αφεντικό προκειμένου να έχει την "εύνοιά" του...
αυτό επιτάσσει ο άτυπος Μνημονιακός Οδηγός how to get away with job...
εξ' άλλου, έεεεελα, μη γίνεσαι ΤΟΟΟσο χαζός πιά... αν σε ήθελε βρε ηλίθιε ο Εργοδόταρος να δουλεύεις 8ωρο, 8ωρο θα σε έβαζε να υπογράφεις???? θα υπέγραφες 5ωρο, 6ωρο κλπ (βλ. Jumbo)
Ζήτω λοιπόν το Εργοδοτικό 8ωρο!!!!

- τα Εργατικά Δικαιώματα??????
ααααααααααααααααααααααχαχαχαχαχχα (εδώ γέλασα)
τα εφάπαξ, τις αποζημιώσεις, τις 6μηνες Προειδοποιήσεις Απόλυσης (σύμφωνα με τις οποίες δεν παίρνεις καΘΟλου αποζημίωση), ή μήπως τα επιδόματα, τις μέρες άδειας, τις απλήρωτες αργίες και υπερωρίες?????
εκτός και αν την Πρωτομαγιά γιορτάζουμε το γεγονός ότι κάποιος ΥπερΑγαθός Εργοδότης μας δίνει μία δούλεια, όποια και όπως να' ναι...
Ζήτω λοιπόν και τα Εργοδοτικά Δικαιώματα!!!!

- την Εργατική Αλληλεγγύη????
την είδα...
ήταν άλλωστε τρομερά αποτελεσματική σε όλο αυτό το Μνημονιακό Τσουνάμι...
η Αντίσταση ήταν τόσο μεγάλη, που όλα πέρασαν στο έπακρο και κάποια υποκλανιά που ονομάστηκε Αγανακτισμένοι έσβησε και αυτή από το Μνημονιακό Πυροσβεστήρα...
αυτήηηηη ήταν γαμώ το κέρατό μου η Αντίσταση που θα έπρεπε αν μας έλεγαν μερικά χρόνια πριν ότι οι μισθοί μας και οι συντάξεις μας θα γίνουν μακαρονάκι οφτο????
αλλά, βλέπεις αναγνωστάκο μου, η "συνδικαλιστική μαγκιά" ήταν κι αυτή σαν τους κυνηγούς που διηγούνται τις ιστορίες τους...: όλο επιτυχίες στο μπλα-μπλα αλλά από (κάνω μία άσεμνη χειρονομία τώρα) φφφφσσσσσσττττ, τίποτα...
με το που ήρθε το Άγημα Σόιμπλε οι μουσάτοι συνδικαΛΗΣΤΑΡΑΔΕΣ (-όχι τυχαίο το ήττα-) έγιναν μία ολίγη από μπάμιες, και διαλύθηκαν ησύχως...
ίσως και για αυτό να έγινε μόδα και το μούσι... (να θυμίζει αυτές τις ιστορικές φιγούρες)

- ή μήηηηηηηπως την ΑριστερΑΑΑ?????? (σε τάπωσε τώρα εεεε????)
εδώ αναγνωστάκο μου δεν γελάμε, κλαίμε....
αλλάααα, ήταν βλέπεις η Πρώτη τους Φορά.... δεν ήξεραν τα παιδιά...
αλλά θα μάθουν κι αυτοί, πού θα πάει...

αείβαθυς άλλωστε ο πρωκτός του Έλλην...

Ζήτω η Εργοδοτική Πρωτομαγιά βρε!!!
(και δεύτερο- και τρίτο- και τέταρτο- και εικοστο-....)

Υ.Γ. ωραία τα Μαγιάτικα Λουλούδια αλλά δεν ξέρω γιατί μου μύριζαν σαν πούτσες...

οι Καταθλιμμένοι...

και φυσικά η μοναδική ικανότητα του σύγχρονου (προ και μετά) κρισιακού έλληνα είναι να λαστιχοποιεί τις καταστάσεις: παίζει δηλαδή μόνο το σκάκι να έχει περισσότερες περιπτώσεις από όοοολες αυτές που ακούς καθημερινά αναγνωστάκο μου...

όλα έχουν αναλυθεί ενδελεχώς στους σύγρονους στίβους που λέγονται καναπέδες και καφετέριες: θα γυρίσουμε στη δραχμή και δεν θα έχουμε φάρμακα βενζίνη, θα μείνουμε στο ευρώ αλλά θα ξανανοίξει η συγγρού, θα έχουμε και ευρώ και δραχμή (και μισό κιλό φέτα), θα μείνουμε στο ευρώ αλλά θα πτωχεύσουμε (δεν έχουμε ήδη...?), θα πάμε στη δραχμή αλλά τα αυτοκίνητα θα καίνε φασολάδα, θα τυπωθεί μίξη κολοκοτρώνη με greeklish, το νέο νόμισμα ίσως είναι χάρτινο και τσίγκινο μαζί, οι συντάξεις θα καταργηθούν, δεν θα καταργηθούν αλλά θα γίνουν 200 ευρώ, θα παραμείνουν αλλά θα γίνουν κομφετί, οι τράπεζες θα κλείσουν και θα γίνουν στριπτιζάδικα για τις άνεργες νοικοκυρές, οι τράπεζες θα προσημειώσουν τις σημειώσεις μας, θα κόψει το μούσι ο μήτρογλου, και άλλα τέτοια πολλά...

η καναπεδο-καφετεριακή σκηνή έχει αληθινά μπουστάρει: ποτέ οι συζητήσεις και οι προτιμήσεις δεν είχαν τέτοιους συνδυασμούς και αποδόσεις, δεν θα παραξενευτώ ειλικρινά αν αρχίζουν πλέον και δίνονται και σε live στοιχηματισμό, ή αν ανοίξει και Kρισιακό Μάρκετ, όπου οι απανταχού έλληνες προπονητολόγοι-πολιτικολάγνοι θα αντιπαρατίθενται σε μορφή αρένας...

ρε μπας και ήταν απλά ένα επικοινωνιακό ελ-ντοράντο όλο αυτό???
ελικρινά, αρχίζω να σκέφτομαι αν ΥΠΗΡΧΕ όντως κάποιο τόσο φλέγον θέμα ΠΡΙΝ την κρίση...
πώς ήταν αλήθεια οι ζωές ΠΡΙΝ την κρίση? ΤΙ συζητούσαμε...???
τί βαρετή που ήταν η τηλεόραση προ κρίσης....
μα με τί τέλος πάντων γέμιζαν τα δελτία...????

και πραγματικά, αν μια μέρα κάποιος έδινε μια λύση, ίσως τελικά όλοι να πηγαίναν με στερητικό σύνδρομο στον τρελογιατρό...
ενώ τώωωωρα: τα κανάλια κάνουν πάρτυ, τα δελτία ειδήσεων διακόπτουν για έκτακτο όταν βήξει ή κλάσει κάποιος eurogrouper, να μην μιλήσουμε δε για τις εμφανίσεις των μεγάλων σταρ, όπως μέρκελ, βαρουφάκης, ντάισελ(πατάτες)μπλουμ κλπ....

και έτσι και καμιά μέρα γίνει καμιά μαλακία και φτιαχτούν τα πράγματα, τότε στο δρόμο δεν θα βγούνε οι Αγανακτισμένοι (που μάλλον ξεΑγανάκτησαν, από ό,τι φαίνεται), αλλά οι Καταθλιμμένοι...

καφεμπειρία

ρε δε μασάει ο έλλην...
ό,τι και να του κάνεις θα πηγαίνει εμπλοκή καφετέρια, θα έχει το πιο αφάτο κινητό, και δεν πα να κουρεύονται χρέη, πολιτικοί και δάνεια...
αυτά μου ήρθαν στο μυαλό χθες Κυριακή απόγευμα όταν εκδράμαμε με ένα φιλικό ζευγάρι σε αυτή τη φτωχική καφετέρια στου Παπάγου, στο verde...
έξω πρέπει να καθόντουσαν γύρω στους τρεισήμισι εκατομμύρια καφεfollowers, οπότε, καθότι και παππούδια, λέμε πάμε μέσα καλύτερα, πού να περιμένουμε γέροι άνθρωποι στην ουρά για το συσσίτιο τραπεζιού...

"καλησπέρα" λέει η κοπέλα επί των υποδοχών, "τραπέζι ψάχνετε?" (κάνει την επιτυχημένη ερώτηση), όχι το νόημα της ζωής μου ήρθε να της πω, αλλά καθότι τούται αι ξέκολαι νεαραί βραχυκυκλώνουν και εύκολα λέω χέστο, "4 θα είμαστε" απαντώ αυτό που δεν έπρεπε, "περάστε μέσα" μας λέει, "έξω δεν έχει κάτι, εκτός άμα θέλετε να περιμένετε"...
ε ρε θεά Ελλαδάρα, σκέφτηκα, 38 ευρώ να πάει ο φρέντο, πάλι ουρά θα έχει...

μπαίνουμε μέσα -με μεγάλη δυσκολία είναι η αλήθεια, γιατί το ωστικό κύμα από τους επίμονους καφετεριαστές δημιουργούσε μία ανάποδη ώση στην επιφάνεια της πόρτας- τί να δούμε: ή πρέπει να έχει βάλει το φρέντο 1 λεπτό ή έχει free fuck for all, λέω, δεν εξηγείται αλλιώς...
και όμως φίλε μου, ΚΑΙ-ΩΜΟΣ: ο φρέντο -ώ του θάματος- είχε 4,50 ευρώ και το μόνο free for all ήταν η κάπνα...

ανοίγοντας λοιπόν δρόμο μέσα από το πλήθος, καταϊδρωμένοι προλάβαμε ένα τραπέζι στο καταβάθος γωνία, για το οποίο σαν κλασσικοί έλληνες ρίξαμε και αυτό το τρεξιματάκι, ξέρεις αυτό το σουπερμαρκετικό, αυτό του στυλ "να προλάβουμε την προσφορά", αυτό κατά το οποίο εκσφενδονίζεις το καμπαρντινικό και τα κλειδιά από μακρυά προκειμένου να το εξασφαλίσεις από τον ανταγωνιστή...

κάποια στιγμή τέλοσπαντο κάτσαμε -κάτσαμε τρόπος του λέγειν, στριμοκωλιαστήκαμε για την ακρίβεια- και αφού κουνούσαμε τα χέρια σαν υαλοκαθαριστήρες για να δούμε ο ένας τον άλλο από την κάπνα -καθότι το κάπνισμα απαγορεύεται ΑΥΣΤΗΡΑ σε όλους τους εσωτερικούς χώρους-, ξεκίνησε η μεγάλη υπομονή για τον σερβιτόρο -αν και είναι μπανάλ ο όρος "σερβιτόρος" θαρρώ για τέτοια γκλάμορους άτομα με dress code, παπαδίστικα μουσάκια και touch-screen καφεμπλοκάκι...

κάποια στιγμή μετά από 20 λεπτά, μέσα στο αλαλάζον πλήθος, πρέπει να μας είδε ο δύστυχος να έχουμε πάθει αφυδάτωση, και παράπονο δεν το έχω, ΗΡΘΕ να μας πάρει παραγγελία...
"μισό λεπτό, επιστρέφω", μας λέει με το που κάνει να πατήσει το Μηχανισμό των ΑντιΚυθήρων, "έχει τελειώσει η μπαταρία"..., και άδικοι να μην είμαστε, μετά από δέκα λεπτά ήρθε...

αφού δώσαμε τέλοσπαντο την ρημαδοπαραγγελία, ξεκινήσαμε να απολαμβάνουμε αυτήν την ασύλληπτη καφεδοεμπειρία...
η συζήτησή μας όμως διεκόπη αίφνης, διότι, μετά από κάποια δευτερόλεπτα ο εγκέφαλος μου άρχισε να αμφιταλαντεύεται: πρόωρη κώφωση ή ο κολλητός Γιάννης έμαθε παντομίμα???...
τελικά, ήταν όλα καλά, απλά ήταν αυτός ο υπέροχος βόμβος-καφετέριας, ο οποίος σε συνδυασμό με αυτό το μελωδικό ηχητικό έκτρωμα που έπαιζαν εκκωφαντικά τα ηχεία, μας μιούταρε σε απόσταση άνω των 20 εκατοστών...

έτσι, προκειμένου να ακούς τον άλλο, ήσουν σε απόσταση βαρουφακικού-σάλιου βολής και βέβαια, δεν μπορούσες να κάτσεις πίσω στην καρέκλα, αλλά καθόσουν σε μια συνομωτική στάση γερμένος με το αυτί λιγάκι...

κάπως έτσι πέρασε ευχάριστα καμιά ώρα, μέχρι δηλαδή να αποκτήσει αυθύπαρκτη οντότητα η φράση "πήγαμε για καφέ", σε όσους μας ρώτησαν εκ των υστέρων πού είμασταν...
για τους φίλους στην καφετέρια, ούτε λόγος, δώσαμε μία άλλη μέρα ραντεβού σπίτι τους ή μας, προκειμένου να μάθουμε κανένα νέο τους...
άσε που υπάρχει ο φόβος να μας είπαν κάποιο σημαντικό, το οποίο για λόγους ευγένειας κάναμε ότι ακούσαμε και καταλάβαμε, αλλά οκ, αυτό θα φανεί από την επόμενη συνάντηση...
θα μου πεις, γιατί σάμπως θα ακούσαν τα δικά μας...?

ο καφές όμως, όλα κι όλα, να μην είμεθα άδικοι, ήταν καταπληκτικός...: με το αφρόγαλά του, με τη ζαχαρίτσα του, με το καλαμάκι του, σε ποτήρι γυάλινο, ααα αυτά να τα λέμε...

Υ.Γ. κακό πράγμα τα -άντα ρε πούστη μου..., όλα σου βρωμάνε, όλα σου ξινίζουνε..., ε ρε δοξασμένα 20s που με τα μερόνυχτα φυτοζωούσες στις καφετέριες και δε σε χάλαγε τίποτα...

EuroGroup or Death

από το ντεμοντέ "αν θα πάρουμε τη δόση" φτάσαμε στο αρτιότερο "πότε είναι το επόμενο eurogroup"...
το EuroGroup έγινε η νέα λέξη-συρμός στο νέο σπορ του έλληνα: το κρισιολόγιο!

όπως το ιστορικό (και άπαιχτο) '99, όπου σαν έμπαινες από φαρμακείο, μαγαζί ρούχων, ψιλικατζίδικο, σουβλατζήδικο, παλαιοπωλείο ή κοσμηματοπωλείο όλοι παρακολουθούσαν μία παλιά μικρή στρουμπουλή τηλεόραση να τρέχει σούπερς με τις αλήστου μνήμης τριψήφιες και τετραψήφιες συντομογραφίες Ελληνικών Μετοχών, πλέον και ο Σουβλατζής της Γειτονιάς γνωρίζει περί Γιούρο-Γκρουπ...

αν ρωτήσεις βέβαια τί κάνουν εκεί, οι περισσότεροι δεν ξέρουν, ή μάλλον ξέρουν τα απαραίτητα, ότι δηλαδή πηγαίνουμε ΕΚΕΙ, χαιρετουριζόμαστε, περπατάμε παρεά με δυο-τρεις, κάνουμε κανένα "έλα-ρε-που'σαι" με κανάν άλλον, αλλά το ΒΑΣΙΚΟ είναι ότι ΕΜΕΙΣ (οι γαμιάδες) πηγαίνουμε εκεί χωρίς γραβάτες και γιλέκα για να ειρωνευτούμε AYTOUS (τους μαλάκες), δλδ κάποιους άζωους και άροκους χαρτογιακάδες Ευρωπαίους (αλλιώς: οι Δανειστές)

ο Έλλην άλλωστε ΕΤΣΙ έμαθε να αντιμετωπίζει τα θέματα: ΑΝΤΡΙΚΑ και ΠΟΔΟΣΦΑΡΙΚΑ...
το πολύ πολύ να τους κάνουμε και ένα κωλοδάχτυλο, να τους κάνουμε την παραδοσιακή κίνηση με τις δύο παλάμες και να "παν να γαμηθούν"...
γιατί "έτσι γαμάει ο Περαιάς"...

γιατί ΑΥΤΟ σίγουρα εκφράζει ο Βαρουφάκης, την χαμένη "μαγκιά" του Έλληνα, αυτό το "θα σου δείξω εγώ", και πάνω απ' όλα αυτήν την εκδίκηση που θέλει να πάρει ο μέσος άνθρωπος για το γαμήσι που του έκαναν οι πολιτικοί οι ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ...
γενικά δηλαδή να πάρει μια εκδίκηση από ΚΑΠΟΙΟΝ, ή τουλάχιστον να ΝΟΜΙΖΕΙ ότι παίρνει μια εκδίκηση...

όμως παραδοσιακά ο Έλληνας πάντα χειρονομεί από μακρυά: μέσα από το αυτοκίνητο, από την απέναντι εξέδρα, γενικα από μακρυά...

γιατί όταν είναι από κοντά εφαρμόζει συνταγές είτε Σαμαρά (ελεύθερα γαμήστε μας), είτε πιο προχωρημένες Τσίπρα (γαμήστε μας και εσείς, αλλά τουλάχιστον να σας βρίσουμε πρώτα...)

Υ>Γ> γιατί όπως έλεγε και κάποιος: εγώ λέω να αφήσουμε αυτές τις μαλακίες για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις, γιατί και αυτός ο ΜεγΑλέξανδρος τα γάμησε όλα στην Ινδία...

EuroGroup or Death!!!

ΩτοΛάγνος

αυτό λοιπόν που παρατήρησα και έχω να σε διηγηθώ αναγνωστάκο μου είναι ότι και η κρίση ξέφτισε...
σαν όρος εννοώ ντε...
έχοντας πια ξεπεράσει την προσχολική ηλικία, έγινε και αυτή μία από τα ίδια, ένα 'συνήθειο' (που έλεγε και η γιαγιά μου)
κανείς δεν συζητάει πια για την κρίση-φόβητρο, την φλεγόμενη υπερλέξη που εφιάλτωνε τον ύπνο αλλά και τον ξύπνιο όλων...
η έρμη η κρισούλα έγινε και αυτή μία βραστή από μπάμιες...
διότι ο ντουνιάς έχει πια άλλα χαμπέρια: Α-ΡΙ-ΣΤΕ-ΡΑ!

κάθε τι Αριστερό έγινε της μοδός, από τους αριστερόχειρες (τότε που το είδος έγραφε) μέχρι τους αριστεροπόδαρους, τους αριστερούς ψάλτες, και δεν ξέρω γω τί άλλο...

το no-tie look ήρθε σαν το παγετώνα που χτύπησε τις βόρειες πολιτείες της Αμερικής φέτο, σε σημείο που με έχει πιάσει στερητικό σύνδρομο γραβάτας -παρότι δεν τη συμπαθούσα και πολύ...

και ακόμη και αυτή η ίδια η έρμη η Αριστερά έπεσε θύμα αυτού του κιμαδικού επικοινωνιασμού που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του: από Μαύρη Κατάρα έγινε Χυλός Βανίλια, και παρότι ήρθε, δεν ακούμπησε...
η Αριστερά Π.Τσ. (Προ Τσίπρα) ήταν το Απόλυτο Τρολλ: αυτά άλλωστε εμφυσούσε και η Αδωνιάζουσα Δεξιά για να είμεθα δίκαιοι...
η Αρ. Π. Τσ. ήταν συνώνυμο του Αρμαγεδώννα κατά τον οποίο Αριστερά Βαμπίρ θα βιάσουν τις παρθένες γυναίκες και αδελφές μας, την ώρα που θα πυρπολούν τα σπίτια μας...

συνέβησαν όμως από την 25η/1ου και μετά τα εξής παράδοξα:
η Αρ. Μου Τσου (Μετά Τσίπρα) παρότι ήρθε με τις γαμιστικότερες -κατά τα δηλωθότα- διαθέσεις, τελικά ούτε μεγάλη φούτσα είχε, ούτε μάλλον ήθελε και πολύ να μαμήσει...

και έτσι, το αλαλάζον για σεξ πλήθος, έμεινε για άλλη μια φορά μπουκάλα...
αντί Μνημόνια σκίστηκαν -για άλλη μια φορά- Καλσόν, και οι ξεδοντιασμένοι πρώην αριστεροί εβρέθησαν στη δυσάρρεστη  θέση να μην φοράνε μεν γραβάτα, αλλά να προσκυνάνε τα πολιτικά ειωθότα, ή μάλλον τα Ελληνικά Ειωθότα...

γιατί αναγνωστάκο μου το πραγματικό Μαμήσι δεν γίνεται με τις λέξεις, αλλά με κάτι άλλο...
ο Έλλην όμως από-εξ-απ-ανέκαθεν ήτο ΩτοΛάγνος, γούσταρε λεκτικό σεξ, πώς να στο πω, γούσταρε να του λες τι ΘΑ του κάνεις, ασχέτως αν δεν το έκανες μετά...

σας

που λες αναγνωστάκο μου, όλο αυτό τον καιρό που σε έφτυσα τύρβαζα περί πολλών πραγμάτων...
επειδής όμως, όλοι, σαν δύστυχα ρομπότ, είμεθα όλοι απαρεγκλίτως κομματάκι (έως ολόκληρο) φιλάρεσκοι (κοινώς: ψώνια), είπα:
αφού ΘΕΣ να το κάνεις (δλδ να γράφεις), γιατί να το κρύβεις άλλο???
γιατί, ξέρεις πώς είναι αυτό το έκτρωμα ο άνθρωπος, ο άαααλλος δηλαδή, αυτός που κρύβεται μέσα μας: πάντα θέλει να μιλήσει, να πεταχτεί, να πει τη μαλακία του, αλλά ο άαααααλλος, δηλαδής ο συμβατικός, ο "καλός", ο πολίτικαλι-κορέκτ, του χώνει κανά δυο μπάτσες μέχρι που ο άλλος το βουλώνει...
τί το βουλώνει δηλαδή, αρχίδια, τον κόσμο χαλάει από τις φωνές, αλλά τον ακούς μόνο εσύ και όλο του χώνεις ψιλές...

αυτόν τον τύπο λοιπόν, τον μπουνιδιασμένο, τον μελενομάτη, εγώ τον έβγαλα στη φόρα σε αυτό το αήθες μπλο(γ)κάκι
και ξέρεις τί έγινε???? του άρεσε, του άρεσε ΠΟΛΥΥΥΥΥ, σε σημείο που η ΕΚΘΕΣΗ τον έκανε ανεξέλεγκτο...
γιατί αυτή η ΕΚΘΕΣΗ είναι αναγνωστούλη μου η ταμπακιέρα, με πιάνεις?
άπαξ και ΕΚΤΕΘΕΙΣ, μετά δεν μαζεύεται με τίποτα....

και παρά τις κλωτσοπατινάδες που παίζαμε τόσον καιρό, με νίκησε, και τσοοοοουπ, νά'τος πάλι...
sooooo, ψώνιο is BACK!!!!
περαστικά μας... (σας, μάλλον)

back for good

λοιπόν κοίτα πώς έχει το πράμα...

είναι μερικές φορές που (σαν κλασσικός έλληνας) ενώ έχεις πει τέλος "οριστικά" από κάτι, έτσι απλά και ελληνικά το αναιρείς...

και για να το πω ελληνικότερα: μου λΕΕΕΕΕΙΙΙΙΙΨΑΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ (ηχώωωω)

και έτσι δημοκρατικά αποφάσισα να επανέλθω στην ενεργό πληκτρολογική δράση τόσο απότομα όσο σταμάτησα!
το HD channel ξαναεκπέμπει ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε, σα τη ΝΕΡΙΤ ένα πράμα...


και έχουν γίνει αναγνωστάκο μου οουυυυυυυυ, ένα μάτσο πράματα από τότε που αποδήμησα....

πρώτη φορά αριστερά λοιπόοοοοον..
(εντάξει, μη βαράς, λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα...)

βαρουφάαααακης, τσίιιιιιιιιιιιπρας, καμέεεενος, ωωωωρε πράμα που έχω να ασχοληθώ....

όμως, χμμμ, όχι, όοοχι, όοοοοοοοοοοοοχι, αναγνωστάκο μου -πολυλατρεΜΕνε αναγνωστάκο μου, δεν θα σου τα πω όλα τώωωωωρα, τσ, τσου, τσουυυυυ (ναζιάρικο)...

θα στα λέω σιγάαα-σιγάαααα...
αργάααα και βασαν ι σ  τ   ι  κκαααααααάάάά ' ' ' .....
έτσι για να σε φτιάξω καλύτερα...

έχω γυρίσει βλέπεις με τις σατιρικότερες διαθέσεις....

φιλάααααααααααακια λοιπόν....
(ή χτύπημα γροθιάς συνοδεία αλα, λα, λαλααααα, που κάνει και λέει ο Baymax στο BigHero6 -που αν δε το είδες να το δεις αμέπως αλλά με υπότιτλο και με τον original ήχο!)

4

4 χρόνια χωρίς το Νίκο...

λέξεις??? απλά δεν αρκούν...
και δεν ταιριάζουν για έναν άνθρωπο που μίλαγε με τη μουσική του...

κάθε χρόνο, 17 του Απρίλη, με πιάνει αυτή η θύμησή του...

ποιός ξέρει πόσο μακρυά θα' ναι τώρα
ποιούς κενούς γαλαξίες θα γλυκομελαγχολεί με τις μπαλάντες του
ποιούς εξωγήινους θα ημερεύει με την ψαλμωδικά εξωγήινη φωνή του...

γεια χαραΝΤΑΝ ρε καρντάσι, δεν χωρούν δάκρυα πια, μόνο γλυκό κρασί!

καλή μας αντάμωση μια μέρα και πάλι!!!

"Κρύβει πόνο κρύβει πόνο
ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά
τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια
να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά
κι άλλοτε πάνω στης βιτρίνας τα εργαλεία
να ξεροσταλιάζουν λαίμαργα. "

(απόσπασμα σπό τα Σύνεργα, 1990)

Τίτλοι Τέλους

μετά από ούτε και γω ξέρω πόσα χρόνια έφτασε η στιγμή που το αγαπημένο αυτό μπλογκάκι θα σβήσει το φωτάκι του από τον πολύβουο χώρο του ίντερνετ...
το μπλογκ αυτό για μένα ήταν πολλά (για την ακρίβεια εκατομμύρια) παραπάνω από ένα απλό ηλεκτρονικό καταγραφτήρι σκέψεων: με τα χρόνια έγινε ο φίλος μου, ο εξομολογητής μου, έγινε καθημερινή συνήθεια, μεταμεσονύχτια συντροφιά και ανάγκη, έγινε η δική μου δίοδος ψυχής...

γνωρίζοντας και μιλώντας με τόσους από εσάς γέμισα τόσο όμορφα συναισθήματα, έγινα ωριμότερος σε σκέψεις, απόψεις, οπτικές...
και το τέλος αυτού του μπλογκ δεν μου είναι εύκολο, όμως, σαν άνθρωπος, έχω -τουλάχιστον προσπαθώ να έχω- αντιμετώπιση χαμογελαστή προς κάθε "τέλος" -ίσως και από καθαρό φόβο...
το "τέλος" κάθε πράγματος είναι απλά μία οριστική και παντοτινή ευκαιρία να θυμάσαι κάθε τι για τα καλύτερά του, για το φόρτε του, και όχι για τις άσχημες στιγμές του...
και κάθε "τέλος" είναι πάντα και μία "αρχή"...
όπως κάθε "αρχή" για ένα "τέλος"...
όλα αρχίζουν για κάποιο λόγο,
όλα τελειώνουν για κάποιο λόγο...
και το καλύτερο είναι να μην τον ψάχνεις...

μέσα από την καρδιά μου, κάθε παραμικρή κόρη (ματιού) που αφοσιώθηκε να διαβάζει τις ενστικτώδεις κενώσεις του εγκεφάλου μου, την ευχαριστώ ειλικρινά, την ευχαριστώ για το χρόνο της...
θεωρώ ΤΙΜΗ να σε διαβάζει κάποιος, θεωρώ ΤΙΜΗ το χρόνο που αφοσιώνει να διαβάζει τις δικές σου μπούρδες μέσα στις τόσες εκατομμύρια μπούρδες που υπάρχουν...

κάπως έτσι λοιπόν, αναγνωστάκο μου, ΛΑ-ΤΡΕ-ΜΕ-ΝΕ ΜΟΥ αναγνωστάκο σε χαιρετώ, και δεν θέλω και πολλά γιατί με παίρνουν και τα ζουμιά...
εννοείται πως κάπου-κάποτε θα ξαναβρεθούμε, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΔΕΝ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ΠΟΤΕ!!!!
την υπόκλισή μου...

Υ.Γ.
εννοείται ότι θα είμαι εκεί και θα σχολιάζω στα αγαπημένα μου μπλογκς, οπότε, yo, δεν θα χαθούμε!!!

μεταΜουντιαλική κατάθλα

και τώρα ΤΙ χωρίς Μουντιάλ?

είχες το Μουντιάλ, γεμίζαν ρε παιδί μου τα κενά σου βράδυα με ΚΑΤΙ, είχες ένα λόγο να βρίσκεσαι με τους κολλητούς σου, να παραγγέλνεις σκουπίδια και να λες αυτές τις απλές μαλακίες που μόνο με τους κολλητούς σου όταν βλέπεις ποδόσφαιρο λες (και που περιέργως δεν αρέσουν σε κανέναν άλλον)...

και ήταν και αυτό το γαμημένο σκέτη πρέζα: κάτι γήπεδα διαστημικά, ένα χορτάρι καταπράσινο, και χρώμα αναγνώστα μου, πολύ χρώμα: στην κερκίδα, στα γήπεδα, στα κεφάλια, παντού...
κάτι τα πρασινοκίτρινα της βραζιλίας, κάτι οι όμορφες παρουσίες στις εξέδρες, κάτι αυτά τα σποτάκια, κάτι αυτό το πανοραμικό με τα γήπεδα φωτισμένα τη νύχτα, ε δεν ήθελες και πολύ να κολλλήσεις...
πόσο μάλλον όλοι εμείς οι μπαλοκέφαλοι που το περιμέναμε...
και, ώ του θαύματος, παίχτηκε και τρομερή μπάλα...
ε πάει, αυτό ήταν...

κακά τα ψέματα, χείριστη η υποκρισία: το Μουντιάλ ήταν το καθημερινό χάπι-αμνησία όλων των άλλων χαζομαλακιών που έχουμε ανάγει σε σοβαρά: ενώ σοβαρά είναι τελικά μόνο πέντε-δέκα μαλακίες στη ζωή αυτή, τις οποίες από υπερβολική δόση "σοβαρότητος" καταφέρνεις να ξεχνάς...

τώρα, επιστροφή στα προΜουντιαλικά σκάτα, στην βρωμοκαθημερινότητα, στους πολιτικούς, στους λογαριασμούς, στην κρίση κλπ...
γιατί το Μουντιάλ ήταν πρωτίστως ο στρουθοκαμηλισμός από όλα αυτά, και να σου πω κάτι αναγνωστάκο μου?: ήταν υπέροχος!
αφού σκεφτόμαστε σοβαρά ότι ίσως πρέπει από σήμερα να θέσουμε πρόγραμμα αυστηρών καθημερινών επαναλήψεων όλων των αγώνων, ίσως και πιο τραβηγμένο, προκειμένου έτσι μπαλοκέφαλα να φτάσει ο Σεπτέμβριος, όπου κάποια στιγμή ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι το Μουντιάλ κάπου, κάποιος είπε ότι τελείωσε -Θεός φυλάξοι...

Υ.Γ. όπως είπε και ένας κολλητός, από το πολύ Μουντιάλ έχω αρχίσει να φτύνω στο πάτωμα στο σπίτι...

βραζιλία-γερμανία

Ρώτησα ένα φίλο μου Βραζιλιάνο πόσες μέρες έχει η εβδομάδα.
Δε μου απάντησε...

Έλεος.... σταματήστε επιτέλους να κοροϊδεύετε τη Βραζιλία...
Εφτά-νει πιά....

Μπήκε ο μπαμπάς μου την ώρα που έβλεπα τον αγώνα Βραζιλία-Γερμανία και λέει "Κλείσε ρε το playstation και βάλε να δούμε το ματς."

Μη στεναχωριέστε εκεί στη Βραζιλία σας έχουμε κλείσει διακοπές όλα πληρωμένα για να χαλαρώσετε..
στα Επτάνησα...

ΕΣΥ ΜΕ ΤΟ 7 ΣΤΟ ΠΟΥΛΜΑΝ!

Μη δουν ηλιόλουστη χωρα και χαρούμενους ανθρώπους οι παλιοναζί, κατευθείαν να τους πατήσουν στον λαιμό...

Τι έγινε γατάκια Γερμανοί, τα βρήκαμε σκούρα μετά το 30'?

Δεν έχω και καμία βραζιλιάνα φίλη να την παρηγορησω ρε πούστη μου...

summer ατάκ

-Ιδανική βραδιά για νυχτερινό μπάνιο. Ας ανάψω θερμοσίφωνα...
----------------------------------------------------------------------
-Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια... Παίζω ξύλο με κουνούπια στα σκοτάδια...
-----------------------------------------------------------------------
-Μπορεί να φαίνεται υπερβολική η φράση «Βούλιαξε το νησί από κόσμο», αλλά το ίδιο πίστευαν και οι κάτοικοι της Ατλαντίδας...
-----------------------------------------------------------------------
-Η μισή Ελλάδα πεινάει.
Και η άλλη μισή ξεκίνησε δίαιτα λόγω καλοκαιριού...
------------------------------------------------------------------
-Βρήκα φοβερή ταξιδιωτική προσφορά... Βερμούδες με 10 ευρώ..!
-------------------------------------------------------------------
-Επιτέλους έκανα ντουζάκι μετά από μέρες... τελικά δεν ήταν μαύρισμα...
--------------------------------------------------------------------
-Τόσος κόσμος στην τράπεζα μάλλον για τον κλιματισμό ήρθε αποκλείεται να έχουν λεφτά!
-------------------------------------------------------------------------------
-Όχι σκουπίδια – Όχι πλαστικά – Όχι χοντρές με brazil , σε θάλασσες και ακτές ...
----------------------------------------------------------------------------------
-Να, εδώ μωρέ,... βαριέμαι και σχεδιάζω τις διακοπές μου. Έχω ζωγραφίσει ένα σπιτάκι, θάλασσα και γλάρους.
---------------------------------------------------------------------------------
-Ανακάλυψα καινούργια παραλία παιδιά, λέγεται «Λάστιχο Κήπου»...
---------------------------------------------------------------------------------
-Έβαλα ένα κοχύλι στο αυτί μου να ακούσω την θάλασσα... Τώρα πως βγαίνει;
-----------------------------------------------------------------------------------------
-Είπα να κάψω μερικές θερμίδες , αλλά μετά λέω άσε μη πιάσει καμιά φωτιά με αυτόν τον αέρα , καλοκαιριάτικα...
----------------------------------------------------------------------------------------
-Έχω και στιλ, έχω και FENISTIL...
-----------------------------------------------------------------------------------
-Με τόσους μουσάτους στην παραλία, είναι σαν να κάνει η Αλ-Κάιντα μπιτς πάρτυ...
-------------------------------------------------------------------------------------
-Αγόρασα σήμερα έναν αναπτήρα στην παραλία που ανάβει τσιγάρο με 12 μποφόρ. Επίσης νομίζω ότι είμαι πολύ πιο ωραίος χωρίς φρύδια...
--------------------------------------------------------------------------------
-Ποιο είναι αυτό το νησί, που πριν πας το φτιάχνεις μόνος σου; Η Κέα ... (ikea)
-------------------------------------------------------------------------------------
-Οι ροκούδες στην παραλία έχουν κιθαρίτιδα...
---------------------------------------------------------------------------------
-Αν τσακωθείς με τον ιδιοκτήτη ενός Beach Bar , τον απειλείς ότι θα του το κάνεις χειμερινό?
---------------------------------------------------------------------------------
-Κοιμάμαι μετρώντας προβατάκια και ξυπνάω μετρώντας τσιμπήματα....
-------------------------------------------------------------------------------

έλλην ρακετοπαραλίας

χρόνια πολλά θέλω να γράψω για τους ρακετοπαραλίες...
όλους αυτούς τους άθλιους δηλαδή που μετατρέπουν την παραλία σε σκοπευτήριο μίας κίτρινης σφαίρας, που εν είδει κάποιας καλοκαιρινής καθήλωσης θέλουν μανιωδώς να χτυπούν...
και νταπα-ντούπα, ντάπα-ντούπα, και άιντε πάλι το ίδιο, με την μπάλα του τένις να σφυρίζει μπροστά στον καφέ σου, στο παιδί σου, στο κεφάλι σου...
οι ρακετοπαραλίες όμως ΔΕΝ μασάνε...
ακόμη κι αν σε χτυπήσουν, θα συνεχίζουν να παίζουνε συνεχώς και μπροστά σου, και όσο τα χτυπήματα είναι ελεγχόμενα θα χτυπάνε ΑΚΟΜΗ δυνατότερα για την κατάκτηση του τίτλου "πιο μαλάκας της παραλίας"...

η βαθύτερη ενδοσκόπηση του απλού ρακετοπαραλία αποφαίνεται ότι ο ρακετοπαραλίας ΔΕΝ το κάνει για τη γυμναστική: το κάνει ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΥΝ!
ο ρακετοπαραλίας HAS to be seen, δεν έχει λόγω ύπαρξης δηλαδή αν δεν τον βλέπεις -ειδικά άμαν είσαι ωραία γκόμενα...
και έτσι περνάμε στον εξελιγμένο ρακετοπαραλία, όστις ευδοκιμεί σε παραλίες που βρίθουν σε πιπίνια και όμορφες γυναίκες γενικώς...
το συγκεκριμένο species έχει την προσαρμοστική ικανότητα να παίζει με ταχύτητες Djokovic ακόμη και σε παραλίες που η άμμος δεν φαίνεται από τις ξαπλώστρες...

το έντονο αναπαραγωγικό ένστικτο θα ωθήσει αυτό το είδος ρακετοπαραλία σε κάθε μαλακία και καγκουριά, που μπορεί να εφεύρει προκειμένου να κερδίσει την προσοχή του μπικινάτου θηλυκού...
το συγκεκριμένο είδος θα το αναγνωρίσεις από τη λαδίλα στο σώμα, τα χαϊμαλιά στα λαιμά και -βεβαίως βεβαίως- από την τεστοστερίνουσα αρρενωπότητα, ήτοι κολλητά σορτς, εσφιγμένοι μυς, γυαλιά-καθρέφτης και κρατημένη ανάσα γαλοπούλας στο στήθος...

το ερώτημα γιατί δεν παίζουν πιο κεί?, ή γιατί δεν παίζουν το χειμώνα (που έχει και περισσότερο χώρο), στα πάρκα ή κάπου άλλου, θα παραμείνει αέναα περιφερόμενο στο σύμπαν...

ο paniniσμός ως κίνημα

όλα λοιπόν έβαιναν βαρετώς έως ότου που ο κολλητός Στάθης πέταξε μια μέρα μπαίνοντας στο σπίτι μου αυτό:

ήταν να μη το φέρει...
από εκείνη τη μέρα και εντεύθεν, το ρολόι γύρισε 30 χρόνια πίσω -όταν είμασταν και εμείς 10 χρονών- και εντός ολίγων λεπτών μεταμορφωθήκαμε ξανά σε Paninistas, φανατικούς συλλέκτες δηλαδή των αυτοκόλλητων χαρτακίων Panini, τα οποία επικολλώνται στο ειδικό άλμπουμ-πρέζα...
οι μέρες με το Panini Brazil World Cup 2014 έγιναν πραγματικά διαφορετικές:
με τις ώρες καθόμαστε και κολλάμε στικεράκια, μετά μανίας ψάχνουμε για κομμάτια που δεν έχουμε, και σαν κάθε Paninistas που σέβεται τον εαυτό του διατηρούμε πάκους με διπλα, τριπλα και τετραπλά, τα οποία ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι ανταλλάσουμε με άλλους ηλίθιους...
όλοι οικογενειακώς στρωνόμαστε στη μεγάλη τραπεζαρία όταν κάποιος μπει στο σπίτι και φωνάξει "τί έχω στο χέρι μου"?...
ο ένας ανοίγει, ο άλλος κατηγοριοποιεί, ο παράλλος κολλάει, ο παραπαραάλλος κοιτάει αν τα έχουμε...
το ίδιο το Μουντιάλ έχει γίνει πιο ενδιαφέρον...
π.χ. ενώ παρακολουθούσε έναν αγώνα του Μεξικού ο γιος μου λέει: "μπαμπά αυτόν τον έχουμε!"
- "τρεις φορές!", του απαντάω τσαντισμένα...

η δε κατάσταση ολοένα γίνεται και πιο επαγγελματική...
ειδικό αρχείο στο excel έχει δημιουργηθεί ώστε να είμαστε up-to-date με τις ελλείψεις μας...
πλέον οι πρώην ψυχροί αριθμοί έχουν αποκτήσει άλλο νόημα: το 79, δεν είναι απλός ένας αριθμός, είναι ένας αριθμός στο άκουσμα του οποίου μπορώ να μονομαχήσω, να πουλήσω το κορμί μου, να περάσω στίβο μάχης...
κοιμόμαστε και ξυπνάμε με τα νούμερα που μας λείπουν και όταν κάποιος πει ότι μαζεύει και αυτός και ότι "έχει διπλα" τότε τα μάτια μας κάνουν πουλάκια...
μέχρι και τη γυναίκα κόλλησα, που μου το έπαιζε χαλαρή έως προ-ολίγου...
μόλις είδε τον ενθουσιασμό, τη μαγεία, την αληθινή πρέζα που έχει αυτό το πράγμα, εε κόλλησε και αυτή...
τώρα, πρώτη κολλάει και συλλέγει τα διπλά, πρώτη πηγαίνει σαν πρεζόνι στο περίπτερο ζητώντας τη δόση των 10, των 15, των 20...

Υ.Γ. επίσης να καταγγείλω τους περιπτεράδες ότι μόλις δουν γυναίκα αμέσως να της δείξουν τα "διπλά τους", ενώ εμένα π.χ. κανένας δε μου είπε τίποτα...

datsunέ

παραμένοντας λοιπόν σε Μουντιαλικούς ρυθμούς θέλω πολύ καιρό να γράψω για τη Νεϊμαρίτιδα, αυτό το φαινόμενο δηλαδή του να ανάγεις τη μπάμια σε βοϊδόπ....
γιατί αυτό το καλό και άξιο παλικάρι ο Νεϊμάρ -παλικάρι δεν το λες βέβαια, αλλά αυτό είναι κάτι άλλλο, που λέει και ο Ντούσκο- είναι η επιτομή του τίποτα, ο ΥπερΤίποτας, ο γύφτος από το datsun που ξαφνικά το The Matrix τον ξέρασε σε ένα γήπεδο φορώντας μια φανέλα, οπόταν και άρχισε να τρέχει νομίζοντας ότι τον κυνηγάνε -παρατήρησε όμως ότι τον αποθέωναν, οπότε το συνέχισε...

και επειδή ασθενής και οδοιπόρος αμαρτίαν ουκ έχει, να του ευχηθούμε και περαστικά για τον σοβαρό τραυματισμό του, αλλά να ευχηθούμε και περαστικά σε όλους εμάς τους υπολοίπους που αναγκαζόμεθα να λιβανιζόμεθα με την κάθε γαργαλιστική λεπτομέρεια της πατούσας του γυφτοΜεσσία...
γιατί οι Μεσσίες, αναγνωστάκο μου, κάποτε είχαν μία αίγλη, μια προσωπικότητα...
έβλεπες τον Ιησού-Γιώργο Σαμαρά και σε έπιανε ένα δέος... είχε μία πυγμή, ένα βλέμμα...
έβλεπες τον Πελέ και παντού μια αρχοντιά...
να μην πω για τον ΥπερΘεό τον Ντιεγκίτο, που από μόνος του είναι μια κατηγορία...
και επειδή λοιπόν από real Μεσσίες ξεραΐλα, οι Βραζιλιάνοι -σου λέει, αφού έχουν πάρει άδεια όλοι, να φτιάξουμε εμείς έναν...
και διαλέξαν τον πρώτο περαστικό: το Νεϊμάρ ή τον Νέιμαρ -όπως τον λέει ο ημίθεος Σπυρόπουλος...

και το παλλικαράκι τον βλέπεις, μία ολίγη από κόκκαλα είναι με δυο ξανθογυφτέ φράτζες...
από μπάλα ακατοίκητο, από σώμα παρλιακό και από στυλ Φλωρινώτης...
η Νεϊμαρίτιδα όμως έχει χτυπήσει κατακόκκινα: ο γιος του πατατέμπορα από το ΥπερΠουθενά βγάζει κάπου 100μύρια το χρόνο -όσα βγάζουν ίσως όλοι οι πατατέμπορες της γης- αλλά who cares...? κατάγεται από τις φαβέλες, λέει...
άλλο αν κατοικεί σε επαύλεις...

ίσως η Βραζιλιάνικη κοινωνία τελικά να έχει τόσο καυλωμένα ανάγκη έναν Νεϊμάρ, όσο ο αλκοολικός το ποτό...
ή ίσως οι Βραζιλιάνοι απλά να μην αντέχουν την έλλειψη, την αναμονή της γέννησης ενός Αυθεντικού Ταλέντου... (να μην πούμε τη ΜΗ γέννηση)
ή ίσως απλά ο Νεϊμάρ να είναι ο φαβελοΜπέκαμ ενός λαού, ο οποίος έκατσε και έφτιαξε Μόνος Του έναν Ήρωα όπως-ακριβώς-τονε-ήθελε: φαβελέ-datsunέ-οτινανέ...